Jesteś w ciąży. Na dziecko zdecydowałaś się świadomie lub trochę mniej. Jeśli to twoja pierwsza ciąża, przeżywasz ją na pełnej petardzie. Wsłuchujesz się w swój organizm, zapisujesz pierwsze ruchy, ryczysz na każdym usg, biegasz po sklepach w poszukiwaniu idealnej wyprawki za miliony monet. Rozpływasz się widząc misia z oklapniętym uszkiem, niczym rasowy gadżeciarz wybierasz najlepszą furę dla swojego dziecka. Zmieniasz pewnie też samochód żeby ogromna gondola podróżowała w bagażniku pierwszą klasą. Sytuacja wygląda trochę inaczej jeśli to kolejna ciąża.

1. Spanie.

Totalne przekleństwo obydwu moich ciąż. W pierwszej mogłam kimać 18h na dobę i każde sprowadzenie do poziomu skutkowało narkoleptycznym stanem. W drugiej ciąży jest podobnie. O konkretnej godzinie każdego dnia organizm odcina mi zasilanie, informując, że głęboko w poważaniu ma obiad, mopa i konieczność bujnięcia się do żłobka po #1. Hanka niekoniecznie rozumie, że mama jest almoust dead i za cholerę nie da się wyciągnąć ze mnie życia. W pokoju zainstalowaliśmy jej bramkę zabezpieczającą, na wypadek gdyby zechciała się na przykład zwalić po schodach gdy odpływam na jej łóżku. Po prostu, psy mogą szczać po kaflach, mąż przymierać głodem a dziecko odwalać Picassa na ścianie. Mnie nie ma, nie istnieję. Śpię.

2. Mdłości

Za pierwszym razem nic mi nie było. Nie ruszały mnie zapachy i smaki. Mogłam wszystko, dopóki lekarz nie zawyrokował cukrzycy ciążowej, która zakończyła się żarciem trawy. Ciążowe zachcianki polegające na nocnym napadzie na sklep ze słodyczami kontra cukrzyca…  Wytłumacz kobiecie w ciąży. W każdym razie mdłości były mitem serwowanym przez koleżanki wiszące głową w sedesie. Do momentu aż w drugiej ciąży, każdego dnia, punkt 16 do kibla nie podążałam ja. Czułam się jak na wiecznym kacu, problem w tym, że w ogóle nie pamiętałam imprezy. Czyli było grubo. Poranne mdłości były popołudniowymi i odcinały mnie od przyjemności współuczestnictwa w życiu rodzinnym. Chyba, że z miską pod brodą. Póki co mdłości przeszły, co niestety nie przełożyło się na ekstra zapasy energii.

3.Waga.

Piękny to był czas gdy za pierwszym razem wcześniej nienawidzone słodycze pochłaniałam w ilościach hurtowych. Do momentu wyroku z glukometrem w tle. W całej ciąży przytyłam 4 kilogramy, rodząc zdrową córkę w 36 tygodniu ciąży. Z wagą ponad 3kg. Gdybyśmy dojechały do końca ciąży, z palcem w nosie ważyłaby ponad czwórkę. Teraz wszystko, bez wyjątku pochłaniam w ilościach hurtowych. Na plusie mam już dwa razy więcej niż w 9 miesiącu pierwszej ciąży. Słodkie zastąpiłam kwaśnym i pikantnym. Kocham orgazmiczne palenie mordy. Korzystam z dobrodziejstw lodówki bo wygląda na to, że historia zatacza koło i trzeba będzie odkurzyć glukometr i paski. Do momentu wyników udaję, że nic nie wiem.

4. Uroda.

Hanka wyciągnęła że mnie wszystko, co najlepsze. Włosy leciały mi jak szczeniakowi przy linieniu, wyglądałam jak gówniara na potupaji w podstawówce, z którą nikt nie chce zatańczyć przez diodę na czole. Cera, włosy i paznokcie same ogłosiły kapitulację, łamiąc się, wypadając i rysując nowy krajobraz na mojej twarzy. Druga ciąża poskutkowała nieogarniętymi baby hair. Wyglądam jak król lew, za cholerę nie da się tego ogarnąć. Moja fryzjerka zaniosła się śmiechem bo wyglądam jakby mąż za karę mnie opindolił po pijaku. Włosy są gęste i mocne. Paznokciami mogłabym spokojnie przeszpachlować kilka twarzy i używać w samoobronie. Cera… Cóż, z nią nie dyskutuję, od zawsze mamy kosę. Wygrałam dobrym podkładem.

5. Hormony.

Nie ogarniam do nadal. Do momentu porodu nic mnie nie ruszało. Razem z Hanią odblokowała mi się funkcja wzruszania, przy drugiej ciąży dodatkowo histeryzowania i dajcie mordy przy każdej okazji. Drę się jak opętana. Chodzę na permanentnej wkur*ie. Płakałam przy czterdziestym milionie na WOŚP, po śmierci Davida Bowie i przy babuleńce z balkonikiem w poczekalni laboratorium. Ryczę za każdym razem gdy dziecko mówi, że mnie kocha i przy każdym puszczanym smęcie w radiu. Pierwsze dziecko wydobyło że mnie kluskę, ciepłe kopytko. Druga demona, postrach małego białego domku. Boję się pomyśleć co będzie, gdy urodzę 🙂

6. Podejście.

Co tu dużo gadać. Gdy wylądowałam za pierwszym razem na zwolnieniu lekarskim, życzliwi radzili żeby wyspać się na zapas, co też czyniłam. Leżałam do góry brzuchem, mając gdzieś obiady, brudne podłogi i sterty prania. PT nie miał ze mnie pożytku. Bałam się ruszyć palcem, żeby przypadkiem coś… Chociaż i tak skończyło się podtrzymaniem i turnusem w szpitalu od 27 tc. Druga ciąża, bardziej świadoma i mniej „nakręcana”, przebyta na mopie i odkurzaczu, z trzynastoma kilogramami dziecka pod pachą albo usadowionymi na brzuchu. Nosić nie powinnam ze względu na zagrożenie ale niestety 2-latkowi w fazie „robię co chcę” nie przetłumaczysz. Zwłaszcza gdy mieszka się w piętrowym domu i cierpi na sklerozę. Trzysta kursów po schodach dziennie. Nie jaram się każdym kopniakiem, nadal chodzę w moich eSkach zamiast ciążowych barchanów. Cieszę się ciążą, biorąc pod uwagę fakt, że może być moją ostatnią ale… Jakoś tak na luzie i spokojnie. Bez fajerwerków.

Każda ciąża jest inna. Szczęśliwy ten, kto przeszedł pierwszą i każdą kolejną z palcem pomiędzy pośladkami.