Trąbią naokoło, że w macierzyństwie, rodzicielstwie ogólnie, przemoc jest niedopuszczalna. Tymczasem to macierzyństwo bez przemocy przez ostatnie dni dało mi po dupie. Porządnie. Mi. Starej babie, lat trzydzieści. Pasem z grubej skóry przechlastało pośladki, śmiejąc się przy tym w głos.

To młodsze, dwuletnie srebro, z żywego, skocznego i wesołego stało się pochmurnym, rozdartym i nie-wiadomo-o-co-chodzącym człowiekiem. Czasami wydaje mi się, że nie ogarniam rodzicielstwa. Jednego dnia jestem wspaniałą mamą, wszyscy są uśmiechnięci i słodkopierdzący a drugiego jakieś moce nieczyste wstępują w owoce mojej miłości z ojcem wyżej wymienionych.

I pomimo szczerych chęci, niektórych rzeczy nie da się przeskoczyć. Zębów na przykład.

Dzieci są różne.

Pamiętam, że nawet nie zauważyłam kiedy Hance wyszły zęby. Być może dlatego, że była najbardziej obślinionym dzieckiem na świecie już od momentu narodzin. Lało jej się z dzioba jak z kranu. Dosłownie – sikała śliną. Pewnego dnia po prostu upieprzyła mnie przy karmieniu piersią i okazało się, że na dole wyrosły jej kasowniki. Innego, zastukała piątkami o łyżeczkę.

Nadia natomiast, o Jezu Chryste, to dramat w pięciu aktach. Drze się 24 na h, nie je, nie śpi. Jest człowiekiem z gatunku namatko wiszących. Na przemian przytula się i wrzeszczy, żeby jej nie dotykać. Boli ją każdy dotyk, przesypia całe dnie i nie przesypia nocy. Co pół godziny budzi osiedle się na pół godziny. Nie działają na nią maści, żele, środki przeciwbólowe a najznakomitsi znachorzy świata załamują ręce. Jedynym sposobem na przetrwanie jej ząbkowania jest strzelenie sobie w łeb. Wino jest kuszącą opcją ale niestety w nocy trzeba wstawać, żeby kneblować dziecko.

Mowa.

Z takich różnic jeszcze, skoro już przy nich jesteśmy, to Hanka w wieku Nadii operowała mową na poziomie trzylatka. Potrafiła tworzyć bardzo złożone i sensowne zdania. Albo ja byłam w niej tak zakochana, że wszystko rozumiałam i tłumaczyłam na wyższy stopień inteligencji. Nadia co prawda mówi ale bardzo daleko jej do poziomu siostry. Może i dobrze bo czasami jak się rozkręci to nie idzie jej uciszyć. Na dwie gaduły jeszcze przyjdzie czas.

Zdolności manualne.

Kilka dni temu odkopałam filmik, gdzie niespełna dwuletnia Hanka układa 30- elementowe puzzle dla kilkulatków, prowadząc przy tym ze mną konwersację. Całość zajęła jej parę minut. Uwielbiała rysować, budować z klocków i generalnie tworzyć. Była takim małym mózgiem, co może tłumaczyć jej duża głowa. Oczywiście wtedy nie uważałam, że jest duża, co więcej, byłam tak zaślepiona miłością, że widziałam na niej warkocze do pasa (starsi czytelnicy bloga wiedzą, że Hanka praktycznie do trzeciego roku życia świeciła łysą pałą). W ogóle,do porodu Nadii, miałam jakąś Hanko – schizę, napędzaną motorkiem w dupie. 24 na dobę rysowałam z nią, rozmawiałam, uczyłam piosenek, spacerowałam. Przy Nadii nie mam na to zwyczajnie czasu ani energii. Wypuszczam ją do ogrodu a sama siadam na tarasie z nadzieją, że w ciągu piętnastu minut nie umrę na zmęczenie. Przy dwójce dzieci i prowadzeniu własnej firmy, poświęcanie się jednemu w stopniu satysfakcjonującym moje macierzyńskie ambicje jest nierealne. Dlatego już dawno odpuściłam bo wyrzuty sumienia prędzej czy później by mnie zjadły.

Wracając do zdolności manualnych Nadii… Pomińmy to minutą milczenia.

Zdolności fizyczne.

I to jest to, co Nadia robi dobrze. A nawet za dobrze.

Z Hanką było tak, że ona lubiła wszędzie iść spacerkiem, lubiła w wózku, powolutku. Siadała na dywanie i się bawiła. Nadia natomiast ma zainstalowane w dupie Duracelle, ładowane energią kinetyczną. Wystarczy, że zatrzyma się na pięć sekund i już regeneruje się na kolejną godzinę biegania, skakania i wszystko robienia. Jest dużo sprawniejsza fizycznie niż Hania. Wyżej skacze na trampolinie, szybciej biega. Hance wiecznie plączą się nogi i upada trzysta razy dziennie. Zupełnie jak ja. #2 to cały PT. Hanka emocjonalna, delikatna i zdolna jak mamusia a Nadia inteligentna i sprawna jak Grzesiek. Podział zarówno pod względem wyglądu jak i cech charakteru 1:1.

Jedzenie.

To jest coś, co sprawia, że moje zdrowie psychiczne jest w stanie nadającym się do regeneracji co najmniej przez miesiąc, bez obecności dzieci.

Hanka w wieku Nadii jadła warzywa, owoce i makarony. Słodyczy nie widziała praktycznie do trzeciego roku życia, gardziła mięsem. Była małym pulpetem, wyhodowanym na piersi. Nadka nie cierpi warzyw, a posiłek bez mięsa to nie posiłek. Każde śniadanie w jej przypadku to walka bo nie toleruje chleba i żółtego sera, wędlina tylko saute a parówki i jajka szybko jej się nudzą. Na szczęście Hanka ma teraz obrzydzenie do czegokolwiek, więc ją mam z głowy bo żywi się energią słoneczną. Nadia, kiedy nie ząbkuje i uda mi się trafić w jej smak, zjada jedzenie swoje, siostry i moje. A pomimo tego nadal wygląda jak przegłodzony węgorz.

Zachowanie.

Przyznam szczerze, że nie pamiętam jak zachowywała się Hania kiedy była w wieku siostry. Z wpisów na blogu wnioskuję, że była grzeczna ale chyba w przypadku mojej Hanko – schizy, nie byłam wtedy obiektywna a moje wpisy opierają się na pieluszkowym zapaleniu mózgu.

Dzisiaj nasza 4,5 latka jest mówiąc delikatnie charakterna. Będąc brutalną – jest dokładnie taka jak ja. Inteligentna bestia, która wie, jak wykorzystać swoje atuty.

Hasztu (#2) za to jest żywa ale grzeczna. Słucha kiedy o coś ją prosimy, wykonuje proste polecenia, dorzucając do tego wesołe „dobzie mamusiu”. Bardzo naśladuje wszystkie zachowania Hanki, więc istnieje szansa, że za dwa lata obie oddam do przedszkola z internatem.

Dwie córki, dwa zupełnie różne charaktery i zachowania. A jak jest u Was?