Parki miejskie i place zabaw to prawdziwa wylęgarnia wychowawczych perełek. Wiadomo, że każdy ma swoje sposoby na „przeżycie” macierzyństwa i każdemu wydaje się, że umie w rodzicielstwo najlepiej.

Plac zabaw środku ogromnego parku. Stajesz przed ogrodzeniem i zaczynasz się zastanawiać, czy nie trafiłaś przypadkiem do ZOO i w ogóle na cholerę Ci ten cały hałas i ciągłe świdrowanie wzrokiem za dziećmi, z których jedno prawdopodobnie jest Twoje. Pogoda, słońce, temperatura. Ludzie wypełźli ze swoich zimowych norek, z wszystkich puchówek i wełnianych szali. Kocham to szaleństwo, po którym dwa dni dochodzę do siebie psychicznie.

Siedzę na ławce, Nadka z konspiracji z kabanosem tworzą mięsne eseje na wózku i ciuchach. Ogarnia przemielone mięsiwo dwoma zębami, wysysa życie ze swojej ofiary a ja dojadam zmumifikowaną kiełbaskę. Miodzio.

Hanka testuje wytrzymałość huśtawki, wołając do PT „mocniej tatuniu, aż do nieba!”. Zapędy kaskaderskie ma zdecydowanie po mnie. Historię o drzewie i oknie już znacie. Pamiętam jeszcze, że przed blokiem u rodziców, wśród najprawdziwszego żużlu, który trzeba było wymywać spomiędzy zębów, gdy wróciło się z podwórka, był plac zabaw. Był bo go zrównali z ziemią, jak kilka innych osiedlowych placów. Bo dzieci za głośno były, kopały w piłkę i generalnie teraz mogą co najwyżej pobujać się na trzepaku przy śmietniku. Śmietnik też „wyremontowali”, postawili bramkę i tym samym zrujnowali dzieciństwo niejednej istoty, albowiem z tym śmietnikiem wiąże się niejedno wspomnienie.

No i na tym placu była sobie huśtawka. Taki zlepek żelastwa z dwoma deskami pod tyłek. Nie taki super wypas jak jest teraz- łańcuchy, oparcia, zabezpieczenia. Huśtawka była koloru niewiadomego bo ktoś ją kiedyś pomalował najpierw na czerwono, później na zielono a później na niebiesko. I jak się Jaś osiedlowy z Zenkiem najebali to obdzierali tą huśtawkę z farby. I ona sobie taka była- multi kolorowa.

Mam też kuzynkę, z którą spędziłam całe dzieciństwo. Byłyśmy siostrami, najlepszymi kumpelami. Byłyśmy bo wiadomo- teraz życie, dzieci, praca i każde w swoją stronę. No i ta kuzynka to taka trochę mniej hardkorowa niż ja była. Taka trochę mała, ledwo odrośnięta od ziemi, pomimo, że w tym samym wieku co ja. I istniało ryzyko, że się z tej huśtawki ruchem glizdy wyśliźnie przy większych ruchach. Ja bardzo lubiłam wszelkiego rodzaju eksperymenty, chciałam sprawdzić jak wygląda glizda szybująca w kosmos. Ona siedzi, ja stoję z tyłu i huśtam. Im mocniej huśtam, tym huśtawka szybuje wyżej. Im szybuje wyżej, tym glizda głośniej drze japę. Im ona głośniej drze japę, tym ja mocniej huśtam. Im mocniej huśtam, tym huśtawka staje bardziej pionowo. A bo to taka huśtawka była, że można było bujać się do odbitek. Rozumiecie. Glizda przeżyła tylko straciła głos. No jebnięta byłam. Teraz za to boję się wejść na ślizgawkę dla małych dzieci.

Siedzę sobie na ławeczce, Nadia- kabanos, Hanka się huśta. Obok rodzina z dwójką dzieci. Starszy na oko lat siedem, biega- bawi się, co chwilę przybiega do rodziców i krzyczy, że jeszcze tam pójdzie, a później tam. A jeszcze później tam.
– Chłopie, zachowujesz się jak byś miał ADHD!- pada z ust matki. Nadia-kabanos, Hanka się huśta, ja kipię.
– Jest po prostu dzieckiem- Mruczę pod nosem, uśmiechając się do Nadii-kabanos. A że mruczałam na tyle głośno, że mama chłopców usłyszała.
– Ale daje w palnik za trzech.
– Na placu zabaw każde dziecko daje w palnik za trzech.- Posłałam mamie najszerszy wredny uśmiech i kipię sobie dalej w ciszy, kipiąc że mruczałam za głośno.
– Popatrz jaki Twój braciszek jest grzeczny, nie możesz taki być?
– Ja też jestem grzeczny mamusiu.
– Chyba jak śpisz- wtrąca ojciec- do tej pory niemowa, rechocząc do matki. Matka odrechotała. Starszak spuścił nos na kwintę i poszedł dawać za trzech na zjeżdżalni.
– Idziemy do domu. Z tobą nie można wychodzić do ludzi.- Rzucił ojciec-do tej pory niemowa. Zebrali graty i siebie do wyjścia.

Żeby nie demonizować powyższych rodziców, przytoczę drugi przykład.

Dzień wcześniej, Mak. Po kilku godzinach spędzonych „na kulkach” z trójką dzieci, z których jedno jest moje- nie moje, usiadłyśmy w Maku, celem uzupełnienia braków energetycznych niezdrowym żarciem. Moje-nie moje dziecko grzeczne, Nadka grzeczna, tylko Hanka coś tam fika. Zmęczona była, rozdrażniona. Godzina- za pięć minut powinnaś być w łóżku a my w tym Maku, uzupełniamy te braki energetyczne, tym niezdrowym żarciem. Hanka fika i tak nafikała, że wzięłam ją za fraki na bok i syczę przez zęby, że mam jej dosyć, że popatrz jaka Maja jest grzeczna, że „co z tobą nie tak” i że zaraz przez nią oszaleję. Dziecko we łzach a ja kątem oka widzę biegnące MOPS-y i połowę Maka patrzących na nas bo- a jakże- syczałam zbyt głośno. Nagle ktoś mi wylał na głowę kubeł zimnej wody i pomyślałam sobie, że jestem zdrowo pierdolnięta, że wyżywam się na zmęczonym dziecku. Przeprosiłam, przytuliłam.

Pamiętam jeszcze z mojego dzieciństwa kiedy nie raz, nie dwa słyszałam, że „jesteś grzeczna jak śpisz”, „wychowałam sobie wrzód na własnej dupie”, „byłaś adoptowana”, „ale ty jesteś brzydka” i takie tam MOPS-owe powiedzonka, większość oczywiście w żartach.

Co łączy te wszystkie sytuacje? Poczucie własnej wartości.

Po powrocie do domu, kiedy odłożyłam zaśnięte dziecko do łóżka, przeanalizowałam całą sytuację jeszcze raz. Wszystkie opisane wydarzenia to bezwzględny zamach na poczucie własnej wartości u dziecka. Pamiętam, że ja po takich słowach zawsze zastanawiałam się, co ze mną jest nie tak? Czy naprawdę jestem aż taka okropna? Czy rzeczywiście jestem taka niegrzeczna? Dlaczego rodzice mają mnie dosyć? Nie kochają mnie?

Pamiętajmy, że z pozoru niewinne dla nas słowa mogą mocno odbić się w psychice dziecka. Dziecko nie ma takiej świadomości i wrażliwości jak dorosły. Nie musi odróżniać żartu od tego, czy mówimy poważnie. Naiwnie wierzy, że świat jest piękny a ludzie z założenia są dobrzy. Widzi w nas oparcie, bezpieczeństwo. Podkopując jego poczucie własnej wartości, nawet nieświadomie, krzywdzimy zarówno jego jak i siebie. To my w przyszłości będziemy musieli pomóc dziecku w radzeniu sobie z kompleksami i problemami.

Poczucie własnej wartości to ogromna siła naszego dziecka. Nie schrzańmy tego.

Dałam dupy. Ku Waszej przestrodze.