Dzień dobry, dawno mnie tutaj nie było.

Będąc pod wpływem minionego urlopu, w składzie 2+4, z czego dwa to dwie matki z mózgiem o konsystencji ciastoliny wdeptanej w dywan a cztery to brygada czwórki dzieciaków, wyżymających naszą energię przez wyciskarkę do tejże ciastoliny, kłaniam się nisko rodzicom, którzy mają potomstwo w ilości większej niż dwa osobniki. Rodzicom od bliźniaków i konfiguracji rok po roku też. I tym od high needów. Chociaż dla Was to pewnie normalka i nie ma nic nadzwyczajnego w ogarnianiu sytuacji dla mnie będącej typowym zapierdolem.

Dawno temu, kiedy Hanka wykosiła mi siano, zapełniające obszar między uszami i wpompowała we mnie stan, zwany potocznie macierzyństwem, zamarzyłam mieć co najmniej trójkę dzieci. Po roku matkowania zdecydowaliśmy się na kontynuację produkcji a po kolejnym roku chcieliśmy strugać dalej. No piękne to było, jak było tylko jedno dziecko do ogarnięcia. Zachęcona jej bezproblemowością chciałam stworzyć chatę pełną ludzi, dziecięcego śmiechu i odgłosów bosych stóp na panelach każdego ranka. Marzyła mi się ogromna rodzina, grzechoczący na wertepach van, wiozący wesołą gromadkę na wieś, daleko w góry. Marzyły mi się poranki z rosą na stopach i książki czytane domowemu przedszkolu.

Nikt tylko mnie nie uprzedził, że dziecka nie da się wyłączyć chociażby na pięć minut, żeby oddać się spokojnej posiadówce na tronie, po obfitym śniadaniu. I że pierwsze wcale nie musi być bezproblemowe jak drugie. Chociaż moje jest. No i że jak chorują to w pakiecie albo jedno po drugim. I o ile podwójne macierzyństwo wydaje mi się być łatwiejsze niż pojedyncze, moja organizacja czasu pracy jest dopracowana w najmniejszym detalu, nawet gdy się wszystko za przeproszeniem zesra nieprzewidzianymi wypadkami, o tyle potrójne… W tym miejscu pozdrawiam moją teściową, która ogarnęła czwórkę, niemalże rok po roku, pracując przy tym i studiując. No szapoba mamusiu. Jesteś wielka.

Na „szczęście” życie zweryfikowało nasze chęci rozrodcze i na dzień dzisiejszy pozostaniemy w drużynie 2+2. Z jednej strony nadal marzy mi się trzecie ale z drugiej, czuję się totalnie niegotowa na ten krok. Psychicznie i fizycznie. Chociaż…

Dziękuję Bozi, że Hanka jest już na tyle kumata, że podetrze sobie sama tyłek i posmaruje kanapkę masłem. Co prawda połową opakowania, ale zawsze jest to jakieś ułatwienie, kiedy siostra przyssie się do łydki. Ogarnia wszystkie te rzeczy, mocno niewychowawcze a będące sporym uproszczeniem w życiu codziennym Nieidealnej, takie jak tablet czy bajki. Taka ze mnie patomatka. Dzisiaj nie wyobrażam sobie bez tego życia. Bez taśmy izolacyjnej i sznurka też.

I tutaj przechodzimy do sedna sprawy. Jeśli zachce się Wam trzeciego, czwartego czy któregoś z kolei dziecka, wystarczy, że wybierzecie się na wakacje z przyjaciółką, która ma tyle samo na koncie co Wy. Potomstwa bo kasy to wiadomo – lepiej jeśli ma więcej bo za gofry sobie liczą całkiem niemało. Kreujecie w myślach kocyk, plażę, bezalkoholowe browary i tonę fajek pod bacznymi spojrzeniami współużytkowników piasku a w zamian macie sprint po plaży za roczniakami, z czego jedno chodem przypomina mnie sprzed pięciu lat, ze sporym promilem we krwi, celującej stopą w chodnik a drugie czyści jelita piaskiem. Są jeszcze dwie czterolatki, co to solo z reguły są usłuchane, kochane i w ogóle miód, za to w duecie konstruują bombę do wysadzenia matczynych umysłów.

No i na przykład już o dwunastej marzycie żeby była już dwudziesta bo banda powinna oddalić się w objęcia Morfeusza. Ale przecież są wakacje. I w rezultacie kończycie błagając o 22 dzieci, żeby łaskawie pozwoliły Wam zasnąć. Tylko po co, skoro naokoło tylu nowych znajomych i trzysta piłek do grania?

Do tego któreś z młodszych może nagle zacząć gorączkować i wymyśli sobie zapalenie uszu. Bo zapalenie tchawicy i angina to za mało. A później drugie zaczyna żreć gile i charczeć. Aaaa i jedna z Was też ma anginę. Druga nie. Ale za to nie ma głosu i przy ewentualnej próbie ryknięcia brzmi równie żałośnie jak Mandaryna live.

Z takich newsów to my sobie wymyśliłyśmy wspólny pokój. Będzie fajnie, jedna wielka rodzinka. Będzie wesoło, wspólne śniadanka i szorowanie plecków. Wieczorem młodzież zaśnie, my odpalimy film i wino. Well… Not.

Fajnie jest do wieczora, kiedy maluchy muszą iść spać a starszaki rozsadza energia ale muszą siedzieć cicho. No i później w nocy, kiedy jedno budzi drugie a drugie pierwsze. I jeszcze trzecie kaszle a czwarte chce pić co pięć minut. Na szczęście pomysł przeszedł nam po pierwszej nocy i rozdzieliłyśmy się do osobnych pokoi.*

Co do ludzi i naszego babińca… Każdy rzucał nam się do pomocy. Przy wbijaniu parawanu na plaży, przy zarzucaniu dziecka na plecy w nosidle i przy wyborze leków w aptece. Jednak istnieją mili ludzie. Albo my wyglądałyśmy tak żałośnie 😀

Szczerze? To były bardzo udane wakacje. Co prawda byłyśmy totalnie zjechane i szłyśmy spać razem z dzieciakami ale ich uśmiechy… były tego warte. Wspólne obiady, sprint po plaży i skakanie na trampolinach. Spacery w deszczu, rozpieprzanie kasy na gówno wartą chińszczyznę, kawa mrożona i gofry. I byłyśmy razem, a to najważniejsze. Zmęczone ale szczęśliwe. Wróciłam z rakiem płuc ale za to zdrową wątrobą. Naładowana dziećmi, wspólnymi wspomnieniami. No i potwornie, potwornie brakuje mi dziewczynek. Moich. Tamtych. Moich – tamtych. Bez wahania powtórzyłabym taki wyjazd. Za dziesięć lat.

*Zawsze, ale to zawsze zabierajcie ze sobą na wakacje elektroniczną niańkę.

SPODOBAŁ CI SIĘ TEN WPIS? BIERZCIE I JEDZCIE Z TEGO WSZYSCY. MOŻESZ ZATEM:

1. Polubić lub/i zostawić komentarz tutaj lub na Fejsiku Nieidealnej.
2. Polubić nasz profil na Facebooku.
3. Zajrzeć do nas na Instagram.
4. Puścić artykuł dalej w świat.