„Dzieci wesoło wybiegły ze szkoły” jak to śpiewały Elektryczne Gitary.

Wraz z końcem czerwca nastanie koniec roku męczeńskiego wielu tysięcy Polskich uczniów. Drzwi szkół otworzą się, dzieci wylezą tłumnie na ulice z czerwonym paskiem w jednym z dwóch możliwych miejsc i rozpoczną dwumiesięczną labę. Rodzice po przełknięciu poczucia niesprawiedliwości, bo chętnie cofnęliby się umiejętnościami zaowodowymi na przykład do czasów podstawówki, kiedy to jedynym zajęciem przy biurku było gryzienie końcówki od HB za dwa pięćdziesiąt z osiedlowego kiosku i celebrowali wolne od szkoły w okresie dwumiesięcznym. Tak to muszą zadowolić się 26- dniowym ochłapem, kto szczęśliwszy i odbębnił zasłużoną ilość lat pracy, kto mniej- urlopem 20- dniowym.

Jak się ma dzieciaki w wieku samowystarczalnym- spoko, luz. Wstanie delikwent po 10, chałupę co nieco ogarnie, ziemniaki  w kwadraty obrobi, naczynia zmyje (suchar codzienny). Gorzej, jeśli młode ma lat tyle, że ledwo ręką dostaje do masła na drugim piętrze w lodówce. Wtedy zaczyna się coroczna kombinatoryka, kiedy ty, kiedy ja i kto najpierw bierze urlop by sprawować pieczę nad młodocianym.

Zdarzy się też czasem, że urlopy da się zgrać, zapakować manele, tobołek na patyka, ewentualnie malucha po dach i heja na wczasy. Kto szczęśliwszy zalegnie gdzieś na nadmorskiej plaży w klimacie gwarantującym kurz, zaduch i all inclusive, kto mniej lub ma dzieci w wieku „wszystko-się-może-zdarzyć”, zalegnie na plaży w Kołobrzegu.

Nie od dziś wiadomo, że woda, słońce i zimny Lech pod ręcznikiem z Kubusiem o małym rozumku nie współgrają z zabawami wodnymi. Często gdy ruszamy ferajną nad pobliskie wody, robię za jelenia imprezy (czyt. kierowcę). Reszta towarzystwa popija co trzeba, w końcu lato, gorąca kiełbasa i zimna puszka to idealne towarzystwo dla większości z nas. Alkohol często odpala w nas dodatkową odwagę i pelerynę supermana, daje poczucie większych mocy sprawczych.
PT, z natury sportowiec traktuje jezioro jak wielki basen, który trzeba przepłynąć kraulem. Pływakiem jest naprawdę świetnym, gdy ja dyszę po pierwszej dyszce liczonej w metrach, on dopiero załącza silniki. Wszystko fajnie, gdyby nie fakt, że często stoję na brzegu i wpatruję się w niego jak sroka w gnatach wizualizując najgorsze a pobyt nad wodą jest dla mnie po prostu męczarnią, z dwojgiem dzieci pod ręką.

Gdy już zalegniemy familią na białym piasku, zasadzimy obóz przytargany w pocie czoła z drewnianego domku, gdy pobudzeni widokiem upragnionej wielkiej wody i endorfinami płynącymi gorącą falą z niebios zanurzymy ciało w orzeźwiającej temperaturze piętnastu stopni, warto pod czaszką nagrzaną słońcem trzymać jedno pojęcie: „człowiek topi się w ciszy”.

Możesz pomyśleć „banał!”. W dobie dzisiejszych filmów rodem z USA, gdzie Pamela z właściwościami wypornymi, w pomarańczowym kostiumie ratowała paradoksalnych nieszczęśników, każdy wie jak wygląda osoba topiąca się.

1. Macha łapami wynurzając się i zanurzając pod wodę.
2. Drze się w niebo głosy, wzywając pomocy, jakżeby inaczej.

Nic bardziej mylnego.

Nasz układ oddechowy został stworzony do oddychania a mowa pełni drugorzędną funkcję. Żeby coś powiedzieć, oddech nie może być niczym zakłócony. I tu rada dla panów, jeśli macie po dziurki w nosie ględzenia waszych dam, wystarczy ją „wybiegać”.

Tonący naprzemiennie wynurza się i zanurza pod powierzchnię wody, przy czym wynurzenie jest na tyle krótkie, że wystarczy jedynie na szybkie nabranie powietrza, bez możliwości krzyknięcia.

Człowiek instynktownie rozkłada ramiona na powierzchni wody, co pozwala mu na chociaż częściowe utrzymanie się na powierzchni. Obalamy więc mit o gwałtownym machaniu rękami i „pluskaniu”. Często też sprawiają wrażenie jakby płynęli w miejscu, nie potrafią kontrolować swoich ruchów na tyle, by dopłynąć do brzegu czy ratującego.

Przez cały proces topienia ich ciało znajduje się w pozycji pionowej, często ich nogi są w bezruchu.

Wszystko powyższe można potocznie nazwać „rozpaczą wodną”.

Utonięcie jest drugą najczęstszą przyczyną wypadków śmiertelnych wśród dzieci poniżej 15 roku życia. Ponad połowa przypadków utonięć odbywa się w odległości nie większej niż 20 metrów od opiekuna, przy czym wiele osób nie zdaje sobie sprawy z tego, że osoba na którą patrzy właśnie się topi.

Przerażające? Jak więc rozpoznać tonącego? Jeśli zauważysz którąś z poniższych oznak, wystarczy że zapytasz daną osobę czy wszystko w porządku. Jeśli nie odpowie, najwidoczniej się topi.

1. Głowa w wodzie, usta na poziomie wody.
2. Głowa odchylona, otwarte usta.
3. Szklane oczy, puste spojrzenie.
4. Oczy zamknięte.
5. Włosy w nieładzie, mogą zasłaniać twarz, opadać na oczy.
6. Pionowa pozycja, nogi sztywne, ręce rozpostarte na powierzchni wody.
7. Gwałtowne próby złapania powietrza.
8. Wyżej wspomniane płynięcie w miejscu.
9. Próby płynięcia na plecach.

Jeśli twoje dziecko zachowuje się podejrzanie cicho, nie masz z nim kontaktu lub wydaje się być nieobecne- zareaguj, być może uratujesz mu życie.
Miałam tą niechlubną „przyjemność” pomóc dziewczynce topiącej się na basenie, gdzie bawiłam się z Hanisławą. Próbowała płynąć w miejscu. W totalnej ciszy, z przerażonym wzrokiem, łapczywie łapiąc oddech. Żaden, powtarzam ŻADEN ratownik nie zauważył problemu, nie zareagował.

Na uratowanie komuś życia masz 20 do 60 sekund.