Poznałam Ją, kiedy szukałam do naszego domu kolejnego kociaka. Kilka tygodni temu przywiozła mi Gofra. Z każdym dniem poznawałyśmy się coraz lepiej, opowiadała mi o sobie coraz więcej.

O swoim życiu mogłaby napisać książkę. Ja poprosiłam, żeby napisała dla Was swoją historię. Im bardziej zagłębiałam się w tekst przesłany na maila, tym większą pustkę miałam w głowie. Wiem tylko tyle, że życie jest bardzo niesprawiedliwe. I ludzie. Ludzie, którzy odbierają kobietom, czasami jedyną szansę na poczęcie dziecka.

Czasami coś, co wydaje nam się oczywiste, wcale takie nie jest. O Nadię staraliśmy się osiem, dla mnie najdłuższych w życiu, miesięcy. Bywa, że walka o dziecko z miesięcy zamienia się w lata. Czasami pragnienie posiadania dziecka jest silniejsze niż miłość życia.

Tym wpisem chcemy pokazać kobietom, które mają problem z zajściem w ciążę, że nie są same.

G. powiedziała, że jedyne czego nie chce to współczucie i słowa, że wszystko będzie dobrze.

Przedstawiam Wam G. i Jej niezwykłą historię.

Hmmm nie wiem od czego zacząć….
Nie wiem czy to jest istotne. Poznałam mojego męża w UK. Był najwspanialszym człowiekiem pod Słońcem., kochaliśmy się niesamowicie. Wtedy myślałam, że wygrałam los na loterii, że nikt nie będzie mnie tak kochał jak Paul. I że ja nikogo nigdy nie pokocham tak szaloną miłością.  Byłam szczęśliwa, bardzo szczęśliwa.  Ślub jak z bajki, 150 gości, biała suknia. Byłam w raju. Ten raj trwał 7 lat. Po 7 latach „nieuważania” dalej nie było dzidziusia. Wizyta u lekarza i wtedy po raz pierwszy usłyszałam „in vitro”.  Byłam młoda, zakochana, wiedziałam, że damy radę. Kochałam męża, on mnie więc musi być dobrze. No ale każda bajka się kończy.  Mąż nawet nie chciał wziąć pod uwagę takiej opcji. On przez to przechodził nie będzie, jesteśmy szczęśliwi i tak ma zostać.  Dla mnie to był cios w serce. I ciężki wybór.  Z jednej strony wspaniałe życie, wspaniała praca, wielu przyjaciół. Z drugiej strony ta nieodparta chęć posiadania dzidziusia. To było silniejsze. Spakowałam torbę, zostawiłam wszystko- cały ten mój poukładany świat i poszłam w nieznane, daleko bardzo daleko. Oj jak ja cierpiałam bo przecież kochałam Paula nad życie….

Peter w moim życiu był obecny od lat. Taki najlepszy przyjaciel, zawsze gdzieś był.  Czasami bliżej czasami dalej ale był.  To jemu płakałam o moim rozwodzie, o mojej utraconej miłości i o tym moim największym marzeniu.  Peter zaskoczył mnie pewnego dnia. Powiedział: „pójdę z  tobą do kliniki i będę ojcem twojego dziecka”. Miałam wiele wątpliwości bo to przecież przyjaciel, bo nadal kocham Paula ale ta kusząca propozycja, że to może być już, że jeden zabieg i już będziemy rodzicami, że nie trzeba czekać… Postanowiłam spróbować.

Zamieszkaliśmy razem i nawet nie wiem, w którym momencie ta przyjaźń przerodziła się w miłość.  Wybraliśmy najlepszą klinikę, pierwsze badania no i okazało się, że mam płyn w jajowodzie. Prosta operacja bez cięcia, wkładają ci coś do pępka potem wyciągają i po bólu.  Niestety nie w moim przypadku. Okazało  się, że są jakieś narośle, że bez szans, że to za duże ryzyko, że za blisko jelit… Lekarz nie chciał tego ruszać. W klinice stwierdzili, że OK, pierwsza próba.  Masa zastrzyków, masa masa hormonów, zmiana nastrojów. Ale wiedziałam, że warto bo przecież musi się udać.  Dodam jeszcze, że w klinice był taki program „Podziel się komórką”, więc stwierdziłam, że skoro ja potrzebuję pomocy, mogę przy okazji pomóc też jakiejś kobiecie, która potrzebuje pomocy bardziej niż ja. Po stymulacji oddałam połowę swoich komórek.  Moich zostało 9. Wszystkie dojrzały wszystkie się zapłodniły. W końcu nadszedł dzień transferu. Od tego momentu uważałam, że już jestem w ciąży.  Miałam odpoczywać 2 tygodnie, więc przeleżałam w łóżku ten czas, jadłam wszystko co zdrowe, zero wysiłku, zero stresu bo to przecież już.  Na lodówce wisiało zdjęcie 2 embrionów, które zostały „włożone” do środka.

Po 2 tygodniach przyszedł szok. Krwawienie. Pamiętam ten dzień jak byłby wczoraj. Telefon do kliniki upewnił mnie, że nic z tego nie wyszło.  Boże jak ja płakałam…  Przecież nikt mi nie powiedział, że może się nie udać!  Każdy mówił, że będzie dobrze, że nie można brać tej opcji pod uwagę, wiec nie brałam. Peter płakał razem ze mną…  Ten dorosły, silny facet siedział i łkał jak male dziecko. Trwało to jakieś 3 dni. Wtedy postanowiłam, że muszę być silna. Nie dla siebie tylko dla niego. Bo on to przeżywa tak samo jak ja, może bardziej, tego nie wiem. Podniosłam się i płakałam w środku lub jak on nie widział.

No ale przecież można jeszcze raz spróbować.  Pełni optymizmu po 3 miesiącach przystąpiliśmy do kolejnej próby.  Znowu zastrzyki, stymulacja, pobieranie komórek, wizyty w klinice. W końcu nadszedł ten dzień.  24 komórki- 12 dla mnie, 12 odstąpiłam. Znowu chciałam pomóc. Tym razem tylko 2 się zapłodniły. Embriony słabej klasy. Już od początku miałam przeczucie, że się nie uda. I miałam rację. Znów płacz, załamanie… Tylko tym razem w środku. Nie chciałam żeby Peter to widział.  Obydwoje przeżywaliśmy to po cichu. Kolejna wizyta w klinice. Stwierdzili, że to wina Petera spermy, że za słaba, że lepiej z dawcą. To był cios dla Petera ale przyjął to spokojnie. Stwierdził, że nie ważne kto jest dawcą spermy, prawdziwym ojcem jest ten kto dziecko wychowa. Nowa nadzieja bo przecież mamy odpowiedź, dlaczego się nie udało.

Próba nr 3, tym razem z dawcą. 14 komórek-  7 dla mnie 7 oddałam. Myślałam, że pomogę komuś po raz ostatni. Bo przecież tym razem się uda. Teraz wiemy, dlaczego wcześniej się nie udało. Tym razem komórki zapłodniły się pięknie.  Nawet doszły do stadium blastocysty. Piękne zdrowe komórki, tym razem będzie dobrze. No ale nie było.  Załamałam się całkowicie. Bo tym razem nie było powodu, żeby się nie udało…  Bo było tak dobrze. Straciłam chęć do życia, całkowicie.  Chociaż przed światem udawałam, że wszystko jest OK, w środku cierpiałam.  Byłam jak w transie. W dzień mechanicznie wykonywałam wszystko i zasypiałam marząc by jutro się nie obudzić, by już nie czuć tego bólu w środku. Powiem szczerze- miałam myśli samobójcze.  Miałam dość wszystkiego…

Kolejna wizyta w klinice, zrobili mi kolejną nadzieję. Że to ten mój płyn w jajowodzie, że przecieka do macicy i powoduje poronienia.  Do tego zestaw badań genetycznych i że będzie dobrze. Badania chociaż kosztowały kupę kasy, wyszły ok. Drugi problem- operacja. Hmm trudno… Zaryzykuję. Najwyżej jak mnie w środku uszkodzą, będę chodziła z plastikową torebką przywiązaną do pasa, do końca życia.  Nie muszę pisać co przeżywałam przed operacja i jaką ulgę poczułam jak się obudziłam i lekarz poinformował mnie, że się udało.

Zabieg nr 4. Tym razem byłam egoistką i wszystkie komórki wzięłam dla siebie. Musi się udać.  Zastrzyki itp. 24  komórki. Wszystkie moje. Szczęśliwa czekałam na telefon z kliniki informujący, jak tam sobie te moje komórki w laboratorium radzą. W końcu zadzwonił.  Tylko nie z taką wiadomością jak chciałam. Po 2 dniach żadna z 24 komórek się nie zapłodniła.  Szok złość, co się dzieje, dlaczego? Przecież wcześniej nie było problemu z zapłodnieniem. Na 4 dzień 1 komórka zdecydowała się na późne zapłodnienie była bardzo słaba lekarz nawet zasugerował, że nie ma sensu, chociaż ta głupia nadzieja mówiła inaczej. Zdecydowaliśmy się na transfer.  W dniu transferu powinnam być szczęśliwa a ja płakałam bo wiedziałam, że nic z tego nie będzie… Czułam straszną złość na lekarzy, na laborantki, na cala klinikę. Bo czegoś nie dopilnowali, nie potrafili mi udzielić odpowiedzi, dlaczego tak się stało.  Nawet zaproponowali zmniejszenie kosztów kolejnego zabiegu. Ale ja już straciłam do nich zaufanie. Nie chciałam już tam wracać.  Postanowiłam odpocząć od tego wszystkiego i dać sobie spokój na jakiś czas. Dodam, że te 4 zabiegi odbyły się w przeciągu niecałych 2 lat. Zrobiłam sobie rok przerwy, nie myślałam o tym. Pracowałam i cieszyłam się życiem.

W Anglii pracowałam w szkole z dziećmi chorymi na Zespół Downa, autyzm, dzieci z padaczką i masą problemów. Wymagały dużo miłości i cierpliwości a ja ją miałam. Kochałam swoją pracę ale to coś w środku znowu zaczęło się odzywać.  Po długich rozmowach z Peterem stwierdziliśmy, że kolejny zabieg będzie w Polsce.

Zostawiłam męża w UK, wsiadłam w samolot i zamieszkałam z rodzicami w rodzinnym mieście.  Znalazłam klinikę we Wrocławiu.  Wiadomo,  na początku wszystkie badania, nieskończone wizyty lekarskie itp. Opowiedziałam lekarzowi moją historię . Dodam, że jak oddawałam komórkę w Anglii, miałam prawo dowiedzieć się, jak zakończył się zabieg tej kobiety, która dostała moją komórkę.  Nigdy nie chciałam wiedzieć. Oddałam, pomogłam i koniec. Lekarz w Polsce stwierdził, że to bardzo ważne, żeby wiedzieć jak poradziły sobie tamte komórki, bo od tego zależy czy może ja będę potrzebowała komórki od kogoś.  Nie chciałam wiedzieć, postanowiliśmy, że nigdy nie będziemy się dowiadywać, co stało się z tamtym komórkami ale dla dobra sprawy postanowiłam zapytać.  Okazało się, że kobiety, które dostały moje komórki miały więcej szczęścia niż ja. Pierwsza urodziła córeczkę, druga również. Trzecia bliźniaki- chłopca i dziewczynkę.  Bolało jak cholera. Z jednej strony, przecież to część mnie, to tak jak by moje dziecko.  Urodzone przez kogoś innego ale jakaś część jest moja. Zostałam za to przez kogoś bliskiego skrytykowana, że jak mogłam oddać część siebie. Ale ja chciałam pomóc…

Czasami jak nie nie mogę w nocy spać, wyobrażam sobie jak wyglądają tamte dzieci.  Niby moje ale nie moje… Z jednej strony cieszę się, że mogłam komuś pomóc, z drugiej czuję niesamowitą zazdrość. Czuję tez żal do tego lekarza, że kazał mi zapytać, bo wolałam nie wiedzieć.

No ale wróćmy do zabiegu nr 5. Peter w Anglii, ja w Polsce. Nie ma go przy mnie nie ma kto mi robić zastrzyków. Tym razem muszę sama, nie ma go ze mną, na żadnej wizycie nie trzyma mnie za rękę. Tym razem bardzo bałam się pobrania komórek.  Robili to w narkozie.  Tego ostatniego pechowego razu w Anglii, narkoza nie zadziałała, obudziłam się i czułam wszystko. Pamiętam, że leżałam na stole pół przytomna, z maską tlenową na buzi i płakałam z bólu. Czułam każde wbicie igły. Zabieg polega na pobraniu za pomocą cienkiej, długiej igły, przez sklepienie pochwy, pod kontrolą usg (usg wykonywane jest sondą dopochwową, z pęcherzyków w jajnikach płynu zawierającego komórki jajowe. Kontrola ultrasonograficzna uwidacznia jajniki oraz pęcherzyki zawierające komórki jajowe, a także końcówkę igły, która może być precyzyjnie wprowadzona do każdego z pęcherzyków a płyn pęcherzykowy skutecznie pobrany. Pamiętam też panią anestezjolog, która ocierała mi łzy i mówiła, żeby nie płakać, że już prawie kończymy. Kolejnego pobrania komórek bardzo się bałam. Mój tata i moja mama pojechali ze mną.

Na szczęście tym razem zasnęłam i obudziłam się już po. Obeszło się bez bólu. 19 komórek pobranych, 16 się zapłodniło, 3 trafiły do środka. W końcu dobra wiadomość- po raz pierwszy 2 komórki nadawały się do zamrożenia w razie „wu” jak by się nie udało.  Znów pełna optymizmu, razem z moją siostrą, która była w bardzo zaawansowanej ciąży, snułyśmy plany na przyszłość.  Jak to razem będziemy wokoło bloku z dzieciakami chodzić.

Nadszedł czas porodu siostry, poprosiła mnie, żebym była z nią. Więc byłam do końca, do 3 w nocy, do momentu porodu. Wróciłam do domu pełna wrażeń no i koniec… ja krwawię. Kolejny nieudany zabieg. Jeszcze pół godziny temu trzymałam siostrzenica na rękach pełna nadziei, że za 9 miesięcy będę trzymała swoje dziecko a tu moje marzenie prysło jak bańka mydlana. Ot tak. Nie ma już nic. Nie mogłam patrzeć na szczęście siostry, przeprosiłam ją telefonicznie, wsiadłam w samolot i wróciłam płakać do męża.  Długo nie płakałam bo przecież zostały moje 2 komórki które czekały na mnie w Polsce.  Była zima, postanowiłam poczekać do wiosny, wróciłam do pracy.

Wtedy, przypadkiem, w moim życiu pojawiła się Ola. Kiedyś pod jakimś artykułem o kolejnym dziecku wyrzuconym do śmieci napisałam komentarz. Już nawet nie pamiętam co to było ale wtedy ona się do mnie odezwała.  Zagubiona młoda dziewczyna, która zaliczyła wpadkę.  Nie miała sumienia usunąć więc szuka rodziców dla dziecka. Napisała mi o adopcji ze wskazaniem. Wcześniej o tym nigdy nie słyszałam, poczytałam w internecie no i zapaliła się iskierka nadziei. Ola była bardzo młoda, nie planowała ciąży.  Chciała skończyć szkolę, iść na studia i korzystać z życia.  Zaczęłyśmy do siebie pisać coraz częściej.  Ona pisała o tym jak robiła wszystko aby poronić. Jak głodziła się, skakała ze schodów, biła się po brzuchu żeby tylko pozbyć się dziecka. Stwierdziła, że go nie chce, nie kocha i że je odda, tylko chce wiedzieć, że dziecko będzie kochane. Opowiedziałam jej swoją historię, stałyśmy się sobie bardzo bliskie. Mówiła, że ja jej przywróciłam chęć do życia, że znowu zaczęła jeść, chodzić do lekarza bo przecież dbała o nasze dziecko. Postanowiłam jechać do Polski. Był kwiecień, wiosna w pełni. Moje zarodki czekają i jest Ola… Wizyta w klinice, komórki w środku i codzienne maile i telefony z Olą. Pisałyśmy o wszystkim, ona przesyłała zdjęcia usg. Cały czas mówiła o dziecku jakby nie należało ono do niej.

Nadszedł dzień moich urodzin i życie sprawiło mi zajebisty prezent. Krwawienie. Pamiętam, że wtedy bardzo się upiłam. Z moją najlepszą przyjaciółką.  Raz płakałam, potem się śmiałam. Straszna huśtawka nastrojów.  I wtedy Ola zaproponowała spotkanie. Pojechałam. Peter już był w Anglii więc pojechałam sama. Na drugi koniec Polski, jakaś mała wioska pomiędzy Lublinem a Zamością.  Nigdy tam nie byłam, nie wiedziałam co mnie tam czeka. Może cały czas ktoś sobie robił ze mnie jaja?  Umówiłyśmy się w kawiarni. Spoźniła się jakieś 20 minut ale przyszła. Spędziłyśmy cały wieczór razem, dziękowała mi, że chcę się zaopiekować jej dzieckiem, zapewniała, że ona jej nie chce. Nie chciała nic w zamian tylko tego, żebym kochała jej córeczkę.  Po tym spotkaniu byłam w 100% pewna, że jest dla mnie nadzieja, duża nadzieja. Ona chciała żebym była przy porodzie, żebym od razu zajęła się dzieckiem. Wróciłam do Lubina, znalazłam adwokata, który wyjaśnił mi wszystko, jak to wygląda ze strony prawnej. Napisał odpowiednie listy do sądu  i czekaliśmy.

Ola pisała maile codziennie. Nazywała mnie w nich mamą swojego dziecka. Wybraliśmy nawet dla niej imię- Victoria. Bo dla mnie to oznaczało zwycięstwo.  Koniec walki o dziecko. Ola miała wyznaczony termin porodu, Peter przyleciał do Polski. Jako, że Ola nie chciała mieć nic wspólnego z dzieckiem, kupiliśmy wyprawkę.  Pampersy, ubranka, beciki, wszystko co potrzebne do szpitala.  Wsiedliśmy w samochód i jak na skrzydłach pognaliśmy na drugi koniec Polski.  Szczęśliwi, pełni nadziei…  Przez 10 dni mieszkaliśmy w hotelu, codziennie spotykaliśmy się z Olą. I w końcu nadszedł ten dzień. Ola zadzwoniła, że jest w szpitalu i żebym przyjechała jak najszybciej bo to już. Zapomniała mi tylko powiedzieć o jednym szczególe, bardzo ważnym. Że będzie pełnoletnia dopiero za dwa miesiące. Bała się, że jak mi powie to ja się wycofam. I miała rację bo jak bym wiedziała to nigdy by nawet nie doszło do naszego spotkania. Jako osoba niepełnoletnia nie miała ona prawa głosu.

No ale wracając do szpitala.  Zanim dojechałam, ona już tam była i powiedziała, że dziecko do adopcji idzie. Mały szpital, 4 sale, ja siedzę na korytarzu i wszystko słyszę- jak lekarz na nią krzyczy, jak ja przekonują, że da radę, żeby nie oddawała dziecka. I jej krzyk, że ona nie chce, że to nie jej dziecko tylko moje, że ona mi obiecała. Jezu jak ja się wtedy czułam…!  Każdy lekarz, pielęgniarka czy ktokolwiek kto koło mnie przechodził, patrzył na mnie jak na kryminalistę, złodzieja, jak na najgorsza świnię.  A ja siedziałam i płakałam.  Bo ja nie chciałam źle. To ona mnie zagadała, to ona mnie namawiała żebym wzięła jej dziecko… Jako, że osoba niepełnoletnia nie miała nic do powiedzenia, jej mama miała decydujący głos. A matka była gdzieś w Niemczech, nie mogła przyjechać jak na razie, więc dziecko do tego czasu musiało zostać z nią czy tego chciała czy nie. Po 3 godzinach tego horroru, jej płaczu, jej ciągłego krzyku, że ona nie chce, że to nie jej dziecko i lekarzy robiących wszystko żeby ją przekonać, uciekłam z tego szpitala. Uciekłam do męża i znowu siedzieliśmy razem i łkaliśmy jak dwojka małych dzieci. Skasowałam jej numer, zablokowałam maila, nie chciałam żadnego kontaktu. Po 2 miesiącach napisała mi maila z innego adresu, że przeprasza, że nie wyobraża sobie, jaką krzywdę nam zrobiła i prosiła o wybaczenie. Victoria została z nią i Ola nie wyobrażała sobie życia bez niej. Dziękowała mi, że jej pomogłam przejść przez to wszystko i gdyby nie ja, ciąży by prawdopodobnie nie donosiła bo zrobiłaby dziecku krzywdę.

Patrząc na to z perspektywy czasu nie wiem, jak myślałam, że to może się udać. No ale w głowie zakiełkowala myśl. Adopcja ze wskazaniem. W internecie jest tego pełno, fora, strony internetowe. Istne zatrzęsienie…  Zarejestrowałam się nawet wtedy na jednej z nich, niestety po miesiącu zrezygnowałam . Dostawałam dziesiątki propozycji z ceną za dziecko. A to już niemoralne i nielegalne. Co innego adoptować, co innego kupić. Ta opcja odpadła na zawsze. Załamana wróciłam do Anglii bez żadnego planu na przyszłość. Wtedy mój mąż wpadł na pomysł. Sprzedajmy wszystko co mamy i jedzmy do Polski na zawsze. Na wieś, wśród natury. Cisza, spokój… I tak też w tamtym roku wylądowaliśmy w Polsce. Postanowiliśmy spróbować jeszcze raz. Na razie wszystko przed nami. Nowa klinika, nowe badania, nowe pomysły.  To będzie nasz ostatni raz. Tak postanowiliśmy. Odwlekam wszystko w czasie, nie spieszę się z niczym bo to ten ostatni raz. Jak się nie uda to nie wiem, co potem będzie. Wszystko to zdarzyło się w przeciągu ostatnich 5 lat. Te 5 lat uświadomiło mi jak wspaniałym człowiekiem jest mój mąż. Zawsze był przy mnie, wszystko przeżywał ze mną, opiekował się mną w chwilach mojego załamania. Najlepsze jest to, że przez te ostatnie 5 lat ani razu się nie posprzeczaliśmy, nigdy nie było żadnych kłótni, przez wszystko przeszliśmy razem. Mój mąż powtarza, że mamy walczyć ze światem nie ze sobą.