Hanisława od kilku dni jakiegoś wścieku dostaje. Wrzeszczy, piszczy i wymusza wszystko krzykiem i płaczem. Gryzie dywany, chodzi tyłem po podłodze, chce siedzieć chociaż nie umie, o godzinie 8 rano jęczy żeby jej Jolę Pieńkowską z Tefałenu włączyć, bo inaczej bębenki za karę nam porozsadza. Ze słodkiego roześmianego bobasa stała się po prostu babą… Serdecznie współczuję jej przyszłemu mężowi, bo gdy nadejdzie czas PMS, chłop się wyniesie z domu, nerwowo biedak nie wytrzyma. W naszym przyszłym domu stworzę specjalny pokój dla desperata, dobrą teściową będę. Mam nadzieję, że to zęby bo jeśli nie, oszalejemy z Panem Tatą i gdy one nadejdą, to chyba namaluję sobie tarczę na nowej ścianie i z każdym kolejnym zębem, będę celowała tam głową. Sąsiedzi pewnie myślą, że dziecko katujemy, zastanawiam się, czy nie obłożyć sypialni Hanisławy gąbką dźwiękochłonną.
Poza tym Haniutek nie ogarnia jeszcze, że nie potrafi raczkować, krzyczy i piszczy do momentu aż nie ustawimy jej w pozycji „na pieska”, po czym macha łapkami i nogami jak nakręcana żaba, przy okazji tworząc pod sobą kałużę. Przy zetknięciu z podłożem leży jak rozjechany królik, bo mocy w nogach jeszcze nie ma, a i grawitacja za bardzo na pampersa działa. Za chwil kilka z Panem Tatą będziemy mogli występować w zawodach kulturystów, bo bi i tricepsy rosną nam wraz z wagą młodej. Teraz np. Hanisława trenuje kickboxing na Panu Królisiu, z tego co widzę, uszasty ma przewagę, jak dziecię zaśnie, podrzucę wam zdjęcie.

Remont ma zacząć się za 2 dni a ja już mam dosyć. Teoretycznie wiedziałam, czego chcę, ale PT skutecznie miesza mi w głowie, podsuwając pod nos co rusz nowe kolory, pomysły i inspiracje. Haniutkowy pokój z fioletowego awansował na wrzosowy poranek czy coś tam, który dla mnie jest po prostu różowy. Mam nadzieję, że dziecię nas w przyszłości nie pozwie, gdy okaże się nagle, że jest emo. Jakby co, to wina PT, on wybrał ten niemęski kolor.
Salon zamiast szarego będzie grafitowym zmierzchem. Czyli po prostu szary inaczej. Zastanawiałam się, kto wymyślał nazwy farb i obstawiłam Panią Krysię, która siedzi 8h za biurkiem z plakietką „Colour designer”, piłuje 7- centymetrowe tipsy pomalowane na „dojrzałą malinę”, co chwilę wydłubuje gumę do żucia z dziury między czwórką a piątką i w szufladzie ma cichaczem upchnięte Harlequiny:

„I wtedy Fakundo spojrzał w oczy Sophie w kolorze gnijących fiołków. Grafitowy zmierzch powoli zamieniał się w orgazmiczną czerń…”

Śni mi się po nocach ten wrzos, ten zmierzch i inne remontowe koszmary. Budzę się o 2 w nocy z krzykiem „Jeszcze listwa do kabli!”, a z regipsów i profili mogę dawać korepetycje. Remont + SNCCH (samo nie wiedzące czego chce) dziecko…? To nie może się udać.

Wybrałyśmy się dzisiaj z oślinioną i wściekłą Hanisławą do sklepu, wybrać wykładzinę do jej sypialni. Jako, że ja już miałam serdecznie dosyć wyborów, wzięłam dziecię pod pachę, stanęłam przez ścianą z wykładzinami i pytam po kolei:
– Ta? – cisza. Idę więc dalej.- A może ta?- Zero zainteresowania. Przed rolką z czerwoną wykładziną, spojrzała na mnie z miną „Stara, co ty na kolorach się nie znasz? Gdzie czerwony do wrzosowego poranku?”. Ściana, na niej tysiąc pięćset rodzajów wykładzin od podrób paneli do tych o strukturze ptaka z Ulicy Sezamkowej. Jakby ktoś miał ochotę, może sobie na przykład posadzić sztuczną trawę w sypialni albo rozjechanego pluszowego misia w salonie. Mi przyjemnie się skojarzyła nazwa Opius, w kolorze skisłego mleka lub zjełczałego masła, co Hanisława potwierdziła wysokotonowym „Iiiiiiiiiiiiiiiiii”, w związku z którym nasz czas w sklepie dobiegł końca. Upocone, wkurzone (ja sytuacją a Hanisława chyba SNCCH), zahaczyłyśmy obuwniczy, w którym oczywiście podobały mi się tylko jedne buty i tylko te jedne nie miały mojego rozmiaru, po czym  wróciłyśmy do domu.
Haniutek na szczęście szybko padła, ja razem z nią. Obudziłam się z dziecięciem przyssanym do centralki, z rozbawieniem stwierdziłam, że powinna mieć gdzieś zamontowany zaworek odpowietrzający. Próbując wyszarpnąć cyca, zrozumiałam, że to większa impreza, dziecko dostało szczękościsku i ani myślało pierś puścić. Najwyraźniej straciłam w niej czucie, bo na szczęście nic nie bolało, ale sutek do tej pory łaskocze mnie w pępek.

Chyba pójdę za przykładem Hanisławy.

Dobranoc!