Pierwszej ciąży w ogóle nie czułam. Nie miałam zachcianek, nie miałam humorów a ciążowe hormony były dla mnie tylko legendą w*urwionych kobiet, co to je szpilki piją w pięty i muszą się wyżyć na mężu, na dzień dobry i dobranoc. Byle pretekst, ofiara pod ręką i nokaut jednym palcem.

Druga ciąża uświadomiła mnie, że o stanie błogosławionym wiedziałam tyle co nic, czyli gówno. Targa mną od początku jak w Egzorcyście, jęczę, wyję i stękam. Wpijam się pazurami w ścianę a pies od samego mojego spojrzenia wykonuje komendę „na miejsce, zdechł pies”. Drę ryja jak opętana, chwała Najwyższemu, że żyjemy w wolno stojącym domu na wygwizdowie i sąsiedzi nie myślą o nas jak o pospolitej patologii z tefałenowskiej UWAGI. Nienawidzę PT, codziennie wyrzyguję mu serenadę o brudnym kiblu, niewyrzuconych śmieciach i że seksu nie będzie. Nienawidzę psa co to samym mlaskaniem z pyskiem w puszce mnie irytuje tak, że w myślach lokuję mu ten pysk w tej puszce na stałe. Nienawidzę samej siebie, a szczególnie swojego zapachu, który sukcesywnie kieruje moją głowę w stronę dna toalety.

I nie potrafię przestać nienawidzić, drzeć ryja i siedzieć z głową w kiblu. W moim organiźmie dokonuje się Hiroszima. Sama siebie nie kumam. Patrzę w lustro i widzę tą samą laskę od prawie 28 lat, włączam fonię i coś mi tu nie pasuje. Niby głos ten sam ale sposób wypowiedzi, tonacja i głośność jakby wyjęta z zajęczałej, wrednej baby na dopalaczach. Z Radomia na dodatek.

Cierpi na tym moje dziecko. Umówmy się, dwulatka, która może zagiąć złożonością i logiką wypowiedzi, w okresie posiadania i realizowania swojego własnego zdania, plus matka z nerwami poza kontrolą, nie wróży nic dobrego. Na szczęście Hanka wdała się w PT i moje wybuchy złości najczęściej kwituje wzrokiem znaczącym tyle co „Czemu znowu drzesz ryja kretynko?”. Wypomnę Ci to dziecko w przyszłości jak dostaniesz swoje pierwsze PMS. Oj wypomnę.

Ale nawet ja, matka w ciąży, matka z hormonami niszczącymi kwiat rodzicielstwa niczym pospolita glizda, matka kochająca i bijąca głową w ścianę bo moje darcie ryja odbijające się echem w pustych ścianach gdy reszta familii w pracy/żłobku, nie pozwolę sobie na niektóre zachowania. Zachowania, które są z nami na co dzień, słowa, które są dla nas normalnością. Słowa, z których nawet nie zdajemy sobie sprawę, że mają niszczycielską moc. Słowa, których używamy wszyscy a których używać nie powinniśmy.

1. Ta pani cię zabierze.

   Liżę sobie językiem szybkę od żelek na wagę w TESCO. Obok mnie dziewczynka, w wieku podobnym do Hani. Za nią leci matka i drze mordę na całe makarony, że „wróć”, że „w tyłek” i że „chodź bo pani cię zabierze”. Myśl o żelkach stanęła mi w gardle, zaraz za nią „pani cię zabierze”. Daleka jestem od wszelkich gróźb, wyłączając grudniowe „Mikołaj wszystko widzi”. Mikołaj jest poza systemem. Straszenie dziecka tym, że ktoś je zabierze jest ciosem poniżej pasa i pokazuje bezsilność rodziców. A w przyszłości może poskutkować lękiem przed obcymi.

2. Nie da się.

   „Tej zabawki nie da się naprawić”. Skąd możemy wiedzieć, że czegoś nie da się zrobić, skoro nawet nie próbujemy? Często z własnego lenistwa i wygody po prostu nie chcemy czegoś zrobić, stosujemy więc wymówkę, że się nie da. Pokażmy, że warto spróbować nawet, jeśli coś jest pozornie niemożliwe do zrealizowania, cel jest daleki. Chyba, że wolimy nauczyć nasze dziecko w przyszłości myślenia „Nie szukam lepszej pracy bo i tak nie znajdę”, „Nie walczę o miłość, nie ma już o co”, „Ten cel jest zbyt trudny, nie warto go nawet zaczynać”. Warto. Zacznijmy od małych rzeczy. Nawet jeśli ma skończyć się fiaskiem. W życiu nie zawsze się wygrywa.

3. Wychowałam sobie wrzód na własnej dupie.

   W kontekście dzieci starszych. Niestety świadczy to tylko i wyłącznie o naszych błędach i porażkach rodzicielstwa. Tak, my też możemy dać dupy na całej linii.

4. Bądź grzeczny.

   Sformułowanie „grzeczny” niewiele dla dziecka oznacza. Lepiej sprecyzować swoje wymagania i określić np. „słuchaj co tatuś do ciebie mówi”, „trzymaj babcię za ręką podczas spaceru”, „nie zrzucaj psiej karmy ze sklepowej półki”.

5. Nie biegaj/nie wchodź tam/nie skacz.

   A później dziwimy się, że wychowujemy życiowe cipki. Myślę, że ten punkt najlepiej zobrazuje Tuwim i jego „Skakanka”:

   Żeby kózka nie skakała,
   Toby nóżki nie złamała.
   Prawda!

   Ale gdyby nie skakała,
   Toby smutne życie miała.
   Prawda?

   Bo figlować – bardzo miło,
   A bez tego – toby było
   Nudno…

   Chociaż teraz musi płakać,
   Potem będzie znowu skakać!
   Trudno!

   Więc gdy cię dorośli straszą,
   Że tak będzie, jak z tą naszą
   Kozą,
   Najpierw grzecznie ich wysłuchaj,
   Potem powiedz im do ucha
   Prozą:

   „A ja znam może dwadzieścia innych kózek, co od rana do wieczora skakały i zdrowe są, i wesołe, i nic im się nie stało, i dalej skaczą! Grunt, żeby się nie bać! Tak skakać, żeby się nic nie stało! Bo inaczej, co by za życie było? Prawda?” I skacz, ile ci się podoba. Niech dorośli zobaczą, jak się to robi!

6. Tylko nie przynieś mi wstydu/Wstyd mi za ciebie.

   Tłumaczy samo się. Czysta ludzka głupota i debilizm, za który powinni linczować publicznie.

7. Nie płacz/ Już dobrze/Nie masz powodu do płaczu.

   Totalne ignorowanie uczuć dziecka. Przekładając na „dorosłe”, straciłaś/eś robotę, szef to skur*iel a wypłata poszła na spłatę firmowych zobowiązań. Przychodzisz zaryczana do domu, wściekła jak osa bo hipoteczny, bo dwoje dzieci i bo mąż z najniższą krajową a w ramach pocieszenia słyszysz „przecież nic się nie stało”. Cel- pal.

8. Wszystko powiem mamie/tacie.

   Demonizowanie i stawianie w złym świetle drugiego rodzica. Jedziemy po bandzie i dorzucamy „Jak przyjdzie ojciec to zobaczysz!”. Kto z was nie chował dupy jak tylko zdezorientowany tato pojawił się w progu? Spieprzałam zanim jeszcze dowiedział się, o co chodzi.

9. Dlaczego nie możesz być taki jak twój starszy brat?

   Tak się rodzi nienawiść do rodzeństwa. Porównywanie jest krzywdzące zarówno w piaskownicy, gdy obca baba zlinczuje twoje dziecko, że w wieku półtora roku nie recytuje Inwokacji, tak samo wśród rodzeństwa, na przykład przez nauczyciela w szkole. Każde dziecko jest inne i ma do tego pełne prawo. Ma prawo uczyć się lepiej, gorzej, być grzeczniejsze, mniej grzeczne, bardziej lub mniej inteligentne. Nie mamy prawa, po prostu, porównywać dzieci, zwłaszcza jeśli drugie jest w czymś lepsze.

10. Zaraz dam ci powód do płaczu.

    Jeśli dziecko płacze, najwidoczniej powód już ma. Bezsensowne i wnoszące jedynie poczucie „wyższości” rodzica. Mogę ci zrobić krzywdę. Mogę sprawić, że przeze mnie będziesz cierpieć.

Co byście dopisali do tej listy?