Po roku zawodowego zawieszenia, przesiąknięta zapachem mleka i intelektem oscylującym na poziomie kupek i zupek, z uśmiechem na ustach planujesz powrót do pracy. Farbujesz odrosta, przepraszasz się ze starym przyjacielem Żiletem, bo spod korpospódniczki nie wypada wypuszczać zaległej depilacji, podkręcasz rzęsę i pełna optymizmu podkręcasz budzik na za chwilę.

Pierwszy problem pojawia się w momencie porannej dawki budzikowego sadyzmu. Po spojrzeniu w lustro dochodzisz do wniosku, że całonocny etat na stanowisku naczelnego kursującego do dziecka idzie w parze z dodatkowymi 5kg pod oczami. Starasz się doprowadzić do stanu reprezentatywności, jedną ręką klepiąc gładź na twarzy, drugą odganiając 80- centymetrowego natręta próbującego wylizać wnętrze twojej suszarki. Wstajesz godzinę wcześniej próbując ogarnąć organizacyjny bajzel a i tak pierwszy dzień powrotu do pracy dokumentujesz pamiątkowym zdjęciem made by straż miejska.

Drugi problem pojawia się punkt ósma. Próbujesz trzymać pion nad korpokomputerem, mocząc pysk w wiadrze z płynną kofeiną. Twoje myśli krążą pomiędzy niespełnionym związkiem z łóżkiem a dzieciarnią oddelegowaną do żłobka i inhalująca się wirusami. Próbujesz przestawić się na tryb pracy i skupić na powierzonym zadaniu ale po rocznym odessaniu od wysiłku umysłowego zaczynasz głęboko wątpić w sens resocjalizacji zawodowej. Punkt fajrant kołujesz pojazdem na firmowym parkingu, rozpoczynając drugi etat- matki.

Docierając do domu z dzieciarnią odbitą z rąk przedszkolanek i potwierdzającą smarem, kończącym się gdzieś w okolicy kolan, skuteczność żłobkowej tudzież przedszkolnej inhalacji, dostrzegasz problem natury natury. Jak wiadomo z naturą nie wygrasz, twoje dziecię zostało zawirusowane. Błądząc jeszcze myślami w korpokomputerze, dochodzisz do wniosku, że firmowy antywirus jest zdecydowanie przereklamowany i odpalasz babciną aplikację o nazwie 'syrop z cebuli’, poszukując w międzyczasie wybrańca do domowej warty z zasmarkańcami. Pół biedy gdy dziadkowie, niesprawni zawodowo i sprawni ruchowo wyrażą chęć zesłania na chorobową służbę. Gorzej, gdy twoja zawodowa jałmużna uszczupli się o dodatkowe grosiwo, z żalem wyrzygane na ekstra opiekę pani Zosi, liczącej sobie plus dwa złote więcej twojej godzinowej stawki. Powraca tu chęć rzucenia kariery zawodowej w cholerę. Na ziemię sprowadza cię twoje uwstecznienie towarzyskie, kończące się zainteresowaniami na poziomie Pudelka i starego farmera, co farmę miał.

Gdy w końcu wejdziesz w tryb pracy, co proporcjonalnością do długości zawodowego ostracyzmu najprawdopodobniej nastąpi za trzy miesiące, zauważasz, że ilość wchłanianej kofeiny przenosisz na grunt domowy. Wracając po pracy do domu z twarzą szorującą ledwo nad poziomem kostki brukowej, podłączasz się do ekspresu w celu wydobycia ekstra pokładów energii na zabawę z dzieckiem. Dziecko odbębniające swoją drzemkę w żłobku nie rozumie, że mamusia i tatuś są energetycznie wyeksploatowani i najchętniej zalegliby zwłokami w sypialni. Oliwy do ognia dolewa potencjalne przeziębienie, wnioskujące o zwiększenie częstotliwości nocnego kursowania i odbierające sens zapadaniu w głębszy sen. W końcu twoja wiara w normalne funkcjonowanie i efektywne wykonywanie swoich zawodowych obowiązków zostaje zachwiana.

Po miesiącu od powrotu do firmy stwierdzam, że posiadam ukryte do tej pory pokłady energii, kończące się w granicach 20-stej, przypieczętowane kilkukrotnym pójściem spać w mejkapie. Niestety pojawiła się frustracja i nadużywanie słów używanych powszechnie za niecenzuralne, w tym „cholera”, odmienianego przez wszystkie przypadki („po cholerę to dotykasz?”, „Hanisława, do jasnej cholery…”, „mała cholera z Ciebie”). Biję się w pierś w związku ze swoją nieidealnością i cierpliwie czekam na rewolucję samozachowawczą, tudzież jakiś intratny, blogowy kontrakt…