Hanisławę poznałam 11 miesięcy temu. Zawitała w moim życiu rankiem 27.02.2013r. Z wielkim uśmiechem objawiając się na teście w postaci dwóch mocno zarysowanych kresek. Kreski miały 6 tygodni i były widoczne tak samo jak moje przerażone oblicze w lustrze. Nie mogło być mowy o pomyłce. Ten lutowy poranek zapoczątkował nowy rozdział naszego życia.

Pierwszy dowiedział się oczywiście główny zainteresowany- Pan Tatuś (PT). Śpiąc sobie słodko niczym niemowlę (tak w ogóle kretyn, który wymyślił stwierdzenie „spać jak niemowlę”, najprawdopodobniej dzieci nie ma, albo moje niemowlę jest z innej planety), gdy Pani Przyszła Mama z siłą zawodnika MMA potrząsnęła go za ramię.
– Obudź się.
– Mmm..- 3 mm szparka w oku lewym
– Wstawaj, muszę Ci coś powiedzieć.
– Mhmm..- szparka się powiększyła.
– PT wstawaj do cholery! – PT otworzył oczy wpatrując się we mnie pytającym wzrokiem. Pewnie czekał na opieprz związany z wczorajszą kłótnią. No i pojawiło się pytanie „Jakich słów użyć?”. Oczywiście nie użyłam żadnych. Piznęłam w PT dwoma kreskami i zwiałam do łazienki. Po 3 minutach (najdłuższych w moim życiu) PT wszedł do łazienki z ogromnym uśmiechem na twarzy. Ufff…!

I tak oto PT również poznał Hanisławę. Córkę naszą prywatną.

Kolejne reakcje były różne. Od mojej ulubionej, taty (mojego, Dziadka Haniowego- DH), gdy spojrzał na zdjęcie USG „To twoje nerki?”, do tych mniej przyjemnych, o których mówić szkoda.

Świat się wywrócił do góry nogami już w dniu, gdy okazało się, że jesteśmy w ciąży. Oczywistą oczywistością była wizyta u lekarza. Do gabinetu weszłam sama, zostawiając na korytarzu PT i moją mamę. Leżąc na kozetce, zaciskałam zęby, żeby serce czasami nie wyskoczyło mi przez gardło. Pan doktor pogrzebał i znalazł:
– Tu!- wskazał palcem kropkę na ekranie
– Tu…- powtórzyłam zdezorientowana ja, szukając rączek, nóżek, czy czegokolwiek, co by dziecko przypominało.
– To jest pęcherzyk ciążowy.- Odwracałam głowę we wszystkie możliwe strony ale kropka nadal dziecka nie przypominała. Wtedy pan doktor zrobił „pstryk” i na głośnikach rozległo się miarowe „Bum, bum bum. Bum, bum bum”. Serduszko…

Wyleciałam z gabinetu jak poparzona. Pan Tatuś i mama spojrzeli na siebie zdezorientowani a ja machając rękami podbiegłam do nich wręczając, niczym pierwszoklasista świadectwo z czerwonym paskiem, małe, czarne zdjęcie.
– Tu!- Mama i PT przekręcili głowy przyglądając się kropce.- Tu jest pęcherzyk ciążowy, a tu serduszko!

I tak oto reszta świata, włączając w to pacjentki pana doktora dowiedziała się o Hani.