Na tydzień przed rozpoczęciem roku szkolnego, ja mam coraz więcej obaw. I bynajmniej nie chodzi o sytuację związaną z pandemią, chociaż nie powiem, żebym była całkiem obojętna w tej kwestii. Początek szkoły jest nową kartą w historii mojego macierzyństwa. Rollercoasterem uczuć, z których głównym jest niepewność i strach przed nowym wyzwaniem. Nie lubię wychodzić z macierzyńskiej strefy komfortu. Rodzicielstwo jest dla mnie tym aspektem życia, w którym życzyłabym sobie, żeby było nudne. Jak flaki z olejem, najchętniej.

Szkoła jest dla mnie czymś na zasadzie odcięcia pępowiny. Stawiasz dziecko na środku szkolnego korytarza i od tej pory musi radzić sobie samo. Szybki buziak w czoło w szkolnej szatni, śniadaniówka podana w locie i każdy wchodzi do swojego świata. Z tą różnicą, że nad światem dziecka nie mamy już kontroli i wiemy jedynie tyle, co samo nam powie. 

Boję się, że zjedzą ją sympatie i antypatie. Bo nic tak nie wzmacnia i nie niszczy ludzkiej wartości i samooceny jak rówieśnicy. Nic tak nie determinuje człowieka jak środowisko, którym się otacza. Zbiór przypadkowych ludzi, historii, statusów, radości i wewnętrznych dramatów, mogą mieć decydujący wpływ na to, kim w przyszłości będzie nasze dziecko. W pewnym momencie przestajemy mieć wpływ na to co ubiera, z kim się koleguje, jakiej muzyki słucha i czym się interesuje. To środowisko zaczyna wychowywać dziecko, nie my. I pozostaje jedynie wierzyć, że wartości wyniesione z domu, będą kręgosłupem moralnym i fundamentem każdej przyszłej historii.

Boję się, że pożre ją konsumpcjonizm, którym dyktowany jest dzisiejszy świat. W moich czasach znaczenie miał znaczek na ubraniach. W dobie tanich targowisk, gdzie królowały „trampki od ruskich”, a zarobki moich rodziców były śmiesznie niskie, oryginalny znaczek był poza zasięgiem moich moich możliwości finansowych. Nike i Adidas były czymś, do czego wzdychałam na szkolnych korytarzach, a koleżanki będące w elitarnej grupie tych zamożniejszych, wcale nie chciały kolegować się z „halówkami” za dwie dychy. Dzisiaj świat poszedł 20 lat do przodu i znaczki nie są już niczym szczególnym. Zmieniły się za to proporcje cen, a status dziecka odbija się w nadgryzionym jabłuszku na obudowie telefonu. 

Boję się, że jej empatia i wrażliwość zostaną wykorzystane lub wyśmiane. Że wartości, o które moje dziecko walczy każdego dnia, absolutna miłość do wszystkiego co ją otacza, włączając w to paprykę, która w swoim wnętrzu ma mniejszą papryczkę, zostaną w pewnym momencie przeżute i wyplute. Że ludzie nie będą tak tolerancyjni i wyrozumiali ani dla niej, ani dla drogi, którą sobie wybrała.

Boję się, że w którymś momencie moje dziecko nie wpasuje się w status rówieśniczy. I chociaż zawsze chciałam, żeby była sobą, była wyjątkowa i nie poddawała się wpływowi reszty dzieci, dzisiaj zastanawiam się, czy dobrą drogę obrałam. 

Pamiętam dzieciaki, które każdą przerwę spędzały samotnie na szkolnym korytarzu. Pamiętam wytykanie palcami, wyśmiewanie się z tych, którzy byli różni niż my. Pamiętam, że tego kto się dobrze uczył nazywano kujonem i czerwony pasek był ogólną siarą. Bo nie należał do nas. Pamiętam, że w modzie były wagary i fajki kupowane na sztuki w pobliskim kiosku. Alkohol mieszany z oranżadą w plastikowej butelce i trawka podbierana starszemu rodzeństwu. 

A najbardziej boję się, że moje wpajanie poczucia własnej wartości, moja otwartość i miłość pompowana hektolitrami, będą niewystarczające przy zetknięciu ze światem zewnętrznym. Że w którymś momencie skończą się rozmowy o wszystkim, a zaufanie zostanie określone niezrozumiałymi dla mnie ramami i tajemnicami odpowiednimi do wieku. Że w pewnym momencie nie będę w stanie ochronić swojego dziecka przed tym, co jest koszmarem milionów dzieci w wieku szkolnym.

Obaw mam setki, o ile nie tysiące. Każdego dnia namnażają się kolejne, tworząc kolejne wątpliwości i rachunki sumienia, czy aby zrobiłam wszystko, by przygotować moje dziecko na zetknięcie ze światem.

Proszę, powiedzcie że Wy też tak macie.

Photo by Element5 Digital on Unsplash