---

A gdyby mnie zabrakło, na którymś etapie naszej wspólnej drogi, pięknej i trudnej w całej swojej istocie, pamiętajcie moje dzieci o kilku rzeczach.

Zapamiętajcie to, jak każdego wieczoru, tuż przed spaniem powtarzałam Wam, że jesteście piękne, mądre i wyjątkowe. A kiedy pytałyście mnie, co oznacza słowo „wyjątkowy”, odpowiadałam, że to właśnie Wy. Jedyne w swoim rodzaju i niepowtarzalne. A jeśli jakimś przypadkiem zapominałam powiedzieć, że Was kocham, tuż przed zamknięciem drzwi sypialni, wracałam i szeptałam Wam do ucha, że jesteście najpiękniejszym, co mam.

Pamiętajcie też, że najważniejsze w życiu jest być dobrym i odważnym. Bo dobrem możecie zwyciężyć zło całego świata. A odwaga to Wasza wewnętrzna moc, dzięki której możecie poprowadzić swoje życie tak jak chcecie, nie na odwrót.

I że najważniejsze jest niewidoczne dla oczu. Pamiętasz Haniu, kiedy w Święto Zmarłych zapytałaś mnie, dlaczego skoro człowiek po śmierci idzie do aniołków, zakopuje się go na cmentarzu? I że Ty nie chcesz, że się boisz. Odpowiedziałam Ci wtedy, najpierw trochę żartem, że można ciało jeszcze spalić. A kiedy spoważniałam, na widok Twoich przestraszonych oczu, wyjaśniłam, że kiedy dostajesz prezent, wyrzucasz opakowanie bo to, co najważniejsze, jest w środku. Ciało jest tylko opakowaniem, a nasz prezent jest wewnątrz. Niech tym prezentem będą wartości, miłość i siła, jaką wyniesiecie z domu. Zawsze bądźcie dumne z siebie.

Pamiętajcie, że macie prawo popełniać błędy, mylić się. Ale prawdziwą siłą człowieka i odwagą równocześnie, jest powiedzieć „nie miałam racji”. Wierzcie mi, ludzie bardziej docenią to, że przyznaliście się do błędu, niż fakt, że mieliście rację.

I kiedyś, jak już założycie swoje rodziny, lub będziecie gdzieś na końcu świata spełniać swoje marzenia, przypomnijcie sobie, jak smażyłyśmy naleśniki w piątkowe wieczory, a później siadaliśmy wszyscy razem na kanapie, kłócąc się, kto obok kogo. Kto się przytula do mamy, a kto do taty. I że za chwilę zamiana.

A kiedy Ci będzie źle – Nadio, wspomnij czas, kiedy zwijałaś się w kulkę na moich kolanach, chroniąc się przed złem tego świata. Oplatałam Cię ramionami, czekając aż Twój oddech się uspokoi. Wycierałam z Twoich policzków łzy, wierzchem dłoni i szeptałam do ucha, że wszystko będzie dobrze. Że jestem tutaj i nigdy Cię nie zostawię.

I te wieczory pamiętaj, kiedy kładłaś moją dłoń na swoim brzuszku i mówiłaś „Drapkaj mnie mamusiu”, a po chwili „A teraz po pleckach”. Wciskałaś swoją stopę w moją dłoń i szeptałaś „U ciebie w łóżku jest najlepiej”.

Zapamiętajcie jak powtarzałam Wam, że nigdy Was nie zostawię. Że zawsze macie moją dłoń, moje ramiona i mój czas. I może właśnie czytacie ten tekst, dziesięć lat później, obrażone na cały świat. Może przełykacie gorzkie łzy i wydaje się Wam, że jestem Waszym najgorszym wrogiem. Pamiętajcie, że mam w szafce zapas herbaty, kilka plastrów na obolałe kolana i ramiona, gotowe ratować Wasz mały świat.

Przypomnijcie sobie, jak pewnego dnia „porwałam” Was z przedszkola i pojechałyśmy na kilka dni nad morze. Przez trzy dni spacerowałyśmy po plaży, jadłyśmy gofry i wycierałyśmy gile, bo była zima.

Pamiętaj Haniu godziny, które wysiedziałam pod salą z baletem i na basenie wierząc, że spełniasz swoje marzenia. Bo kiedy masz jakieś marzenie, cały świat sprzyja Ci w jego realizacji. Nie musisz być najlepsza we wszystkim. Znajdź jedną rzecz, w której będziesz wystarczająco dobra.

Pamiętajcie, moje drogie dzieci, jak ważny w życiu jest szacunek. Nie musicie wszystkiego tolerować czy akceptować. Ale powinnyście zawsze szanować poglądy innych ludzi, ich odmienność i wybory. Kochajcie ludzi, chociaż ta miłość niejednokrotnie będzie niesamowicie trudna i raniąca. Miejcie szacunek do siebie. Do swojej wolności, własnego zdania i prawa wyboru.

A kiedy ktoś zapyta Was, co osiągnęłyście w życiu, powiedzcie, że jesteście natchnieniem i inspiracją. Że dzięki Wam co najmniej jedna osoba na tym świecie stała się lepszym człowiekiem. Że naprawiłyście co najmniej jedno życie. I ta osoba, której łzy właśnie kapią na klawiaturę komputera, dzięki Wam spełnia swoje życiowe marzenia.

I na koniec, dzieci moje kochane – pamiętajcie, że nikt nigdy nie pokocha Was tak jak ja. Chociaż kiedyś pewnie mnie znielubicie, wsiądziecie na motocykl odzianego w skórę chłopaka i krzykniecie „Zabierz mnie od tej wariatki!”, to nikt – nigdy.

Nikt nigdy nie będzie na Was patrzył z taką dumą i uwielbieniem. Z rosnącym wewnątrz poczuciem, że coś mi się w życiu udało. Że wypuszczam z domu turbo wykochane, wyprzytulane, wycałowane i dowartościowane dorosłe kobiety, ze stalowym kręgosłupem moralnym. A jeśli jednak zboczę w którymś momencie z drogi, jeśli ta moja obrana ścieżka okaże się być ślepą uliczką, wspomnijcie te naleśniki i te wieczory z dłonią wciśniętą w stopę. Gofry przy plaży w Kołobrzegu i maliny jedzone prosto z domowego ogródka…