Masz męża, karierę i własne M. Po pracy imprezy firmowe w strojach za średnią krajową, podróże służbowe w miejsca, których nazwy zwykły śmiertelnik nie jest w stanie wymówić, wakacje za cztery zera. Żyjesz, oddychasz i kochasz swoją wolność. Czujesz się pełnowartościową kobietą, spełnionym człowiekiem. On wzięty prawnik albo lekarz. Żyjecie ponad stan. Macie, bywacie i liczycie się. Tylko teściowa spogląda czasami spode łba i pyta, kiedy dziecko. Bo przecież to już pięć lat po ślubie. A ojciec przebąkuje, że chciałby zostać dziadkiem. Swojemu dziecku mogłabyś dać wszystko. Rozpieścić do granic możliwości, w dniu narodzin podarować mu przyszłość o jakiej inni mogą tylko śnić. Jest tylko jedna rzecz, której nie możesz mu dać. Siebie. Swojego czasu i miłości. Nie chcesz rezygnować z życia, które pozwala oddychać ci powietrzem niedostępnym dla innych. Nie chcesz zostać w domu, wiesz, że będziesz nieszczęśliwa. A przecież o szczęście w życiu chodzi, prawda?

Układasz w głowie plan. Może w przyszłym roku, gdy skończy się ten turbo ważny projekt? Będziesz pracowała do końca a po porodzie wrócisz do pracy na pełnej petardzie, tak szybko jak będzie to możliwe. Jednocześnie wiesz, że nie nadajesz się na matkę. Dziecko potrzebuje czasu, uwagi i bliskości. Ty potrzebujesz Tokio, Nowego Jorku i Barcelony. Mówią, że praca, że pieniądze i sława to nie wszystko. Że spełnisz się dopiero jako matka, że sens życia i że cel wyższy. Patrzysz na koleżanki, które ugrzęzły w domach i myślisz, że macierzyństwo to nie wszystko. Nie chcesz być matką, nie chcesz ryzykować nie wiedząc czy instynkt macierzyński w tobie wypali. Nie chcesz zamienić garsonki na dres i szpilek od La Boutina na Conversy. Nie chcesz być matką. Być może w ogóle. Stajesz się nikim, jesteś wytykana palcami. Mówią, że nie jesteś pełnowartościową kobietą, egoistką, społecznym zerem. Zerem po którym nic nie pozostanie. A dla ciebie zerem są ci, którzy przegrali swoje życie. Ci, którzy zrezygnowali z pasji i z marzeń. Ci, którzy naiwnie myśleli, że dziecko nada sens ich życiu i gorzko się rozczarowali.

Kilka lat temu myśl o posiadaniu dziecka mnie paraliżowała. Studia, dobra praca, podróże. Dziecko nie było mi potrzebne do szczęścia. Wiele moich koleżanek pozakładało rodziny a ja miałam jeszcze kisiel w głowie. Moje myśli krążyły wokół dobrej zabawy, facetów i lodówki pełnej browarów. Poza tym umówmy się- nie lubiłam dzieci. Dzieci działały mi na wewnętrzny układ nerwowy z taką samą intensywnością jak dłubanie w zębach. Bardzo. Kiedy jakaś koleżanka chciała dać mi na ręce niemowlaka, wyciągałam krucyfiks i subtelnie dziękowałam za gościnę. W autobusach, restauracjach i marketach nieustannie towarzyszyła mi myśl „Kobieto, ucisz tego bachora!”.

Chciałam mieć dziecko, owszem- kiedyś tam, najlepiej po trzydziestce. Kiedy moje życie się ustabilizuje a mój mężczyzna sam przestanie być dzieciakiem przepieprzającym wszystkie zaskórniaki na gry. Poza tym istniała pewna kolejność rzeczy: studia, praca, własne M i ślub. Instynkt macierzyński kiełkował we mnie nieśmiało po to by w pewnym momencie stwierdzić „Chyba cię popierniczyło stara”. W tym przekonaniu zostałam do pewnego momentu.

I wtedy nastąpiło plum. Dwie kreski kulturalnie poinformowały mnie, że zostanę matką. Pierwsza myśl „Jak to się do cholery mogło stać?” i kolejna „To się nazywa seks, idiotko”.

Hanisława nie była planowana i nie zamierzam tego ukrywać. Jednocześnie jej pojawienie się zrobiło ze mną to, czego nie potrafił wcześniej nikt inny. Wydoroślałam, zmądrzałam. Poznałam smak miłości, tej bezwarunkowej i nie znającej granic. Zmieniła moje życie na tyle, że rodzina stała się moim numerem uno na tyle, że zapragnęłam drugiego dziecka. I tą zasługę przypisuję tylko i wyłącznie Jej. Macierzyństwo stało się moją pasją. Wyciągam z niego tyle ile jestem w stanie. Gdyby nie macierzyństwo, nie byłoby mnie tutaj a wy nie czytalibyście tego bloga.

Wśród moich koleżanek są takie, które otwarcie deklarują, że nie chcą dzieci lub nie chcą kolejnego dziecka. Kobiety, które przejechały się na macierzyństwie lub takie, których priorytety i cele sięgają gdzieś wyżej niż bycie „tylko” matką. Nie oszukujmy się. Media przedstawiają nam macierzyństwo jedynie z tej cukierkowej strony. Uśmiechnięty bobas na reklamie idealnie celuje łyżeczką z kaszą do buzi. Dziewczynka rzuca się w zwolnionym tempie w ramiona tatusia, który wrócił po pracy do domu. I celebrytki. Idealne figury, idealne makijaże i idealne fryzury. A z tyłu idealne trzy nianie. Po jednej na łebka. I my głupie matki to łykamy. Myślimy, że macierzyństwo jest Utopią, krainą niekończącego się szczęścia. Nikt nas nie informuje o tym, że to zapier*ol od rana do wieczora. Nikt nas nie informuje, że nie będziemy miały czasu na siku lub prysznic a kawa jedynie w wersji mrożonej. Patrzymy na wyciągnięty dres, Picassa z kaszy na ścianie i zastanawiamy się, kiedy do cholery to się stało. Kiedy przestałyśmy być kobietami a stałyśmy się cieniem człowieka, schematycznie dającym cycka i wycierającym tyłek.

Hania była dzieckiem praktycznie bezproblemowym. Pięknie jadła, przesypiała całe noce. Jest bardzo grzeczna, chociaż coraz częściej uaktualniają się w niej moje cechy charakteru. Zaczynam płakać. Moje macierzyństwo nie jest idealne ale jest dobre na tyle, że w pełnej świadomości i z ogromną determinacją zdecydowaliśmy się na drugie dziecko. Niestety statystyki nie są po naszej stronie i instynkt podpowiada mi, że na drugim się zakończy. Wariat będzie.

W pełni rozumiem kobiety, które nie chcą mieć drugiego dziecka. Rozumiem kobiety, które dziecka nie chcą mieć w ogóle. Jednocześnie nie rozumiem kobiet, których dzieci są jedynym celem w życiu.

Społeczeństwo układa nam statusy społeczne. Kobieta musi być matką, mężczyzna zarabia na rodzinę i puszcza ją bokiem. Bliscy wytykają nas palcami, wywierają presję. Nie rozumieją, że ktoś może mieć plany inne niż macierzyństwo.

Możesz się oburzyć czytając ten tekst. Możesz nazwać kobietę, która nie chce mieć dziecka egoistką. Napisać, że dzieci są wszystkim, że nadają sens życiu. Że nie ma rzeczy ważniejszej. Spróbujesz ułożyć komuś życie, przekonać do swoich racji. A później zamkniesz przeglądarkę i zapomnisz. Nie ty będziesz wychowywał czyjeś dziecko, płacił za nie, poświęcał mu czas. Nie ty będziesz miał depresję poporodową czy uczucie, że coś cię w życiu ominęło. Nie ty zostaniesz w domu, być może stracisz pracę, przyjaciół.

U mnie zaskoczyło. Dziecko nie nadało sensu mojemu życiu ale go pogłębiło. Naprawiło mnie. To, że u mnie lub u ciebie tak się stało nie oznacza, że będzie tak w każdym przypadku.

Nikt nie przeżyje naszego życia za nas i my nie układajmy życia innym.