Wrzesień rozpoczął się dla mnie macierzyńskim Tetrisem. Wspólnie z Grześkiem próbujemy ułożyć klocki rodzicielstwa tak, żeby życiowy game over nie nastąpił zbyt szybko i nikt nie poddał rozdania walkowerem. Tasujemy porządkiem dnia niczym profesjonalną talią kart, z tym że nasze umiejętności wydają się być amatorskie na polu zmagań ze szkołą i klepsydrą, w której piasek nijak nie chce nawet na chwilę przystanąć. Próbujemy rozciągnąć dobę, zbierając szybkie przytulenia pomiędzy lekcjami, przedszkolem, świetlicą a zajęciami pozalekcyjnymi, w ilości przekraczającej wszelkie normy naszej wytrzymałości fizycznej i psychicznej. Gotujemy wieczorami obiady na zaś, żeby wracając wieczorem do domu zjeść coś ciepłego przy wspólnym stole. Zasypiam z dziećmi, budzę się na długo przed nimi. Weekendy wdychamy łapczywie niczym łyk życiodajnego powietrza, kiedy wypływa się na powierzchnię tafli jeziora, kiedy obowiązki ciągną za nogę w dół.

Ale ja sobie to wymyśliłam sama. Usiadłam z kalendarzem i zaplanowałam nasze życie na kolejne miesiące pod warunkiem, że nikt nie założy nam kagańca obostrzeń. Lubię obroty tak wysokie, że z czasem zaczyna kręcić się w głowie, a żołądek się kurczy z głodu, bo człowiek nie pamięta kiedy ostatni raz jadł. Sprawia mi satysfakcję siedzenie pod salami gimnastycznymi, kiedy moje dzieci kroczą w kierunku spełnionych marzeń.
Niestety nie tylko my próbujemy wypłynąć na powierzchnię nowej rzeczywistości. Jeszcze tydzień temu nie wiedzieliśmy czy dzieci pójdą do szkoły. Dyrektorzy też tego nie wiedzieli. Rząd również.
W międzyczasie odebrano nam możliwość uczestniczenia w jednym z najważniejszych momentów w życiu naszych dzieci.

Pamiętam gryzący pod szyją kołnierzyk z koronką i maminą dłoń, zaciskającą się na moich drżących pod wpływem emocji palcach. Pamiętam ciepły uśmiech wychowawczyni, która próbowała w ten sposób wpompować w nas odrobinę pewności siebie, jakby bezgłośnie mówiła, że wszystko będzie dobrze. Pamiętam pierwszy apel, wnoszony na boisko sztandar szkoły i hymn lecący ze szkolnych głośników.

Ale mojemu i wielu innym dzieciom to zostało odebrane. System, który został opracowany w wielu podstawówkach założył, że siedmiolatki, które dopiero co zostały wyrwane z rąk przedszkolanek i wystraszonych nowymi realiami rodziców, muszą wejść w nową rzeczywistość solo. I o ile dla mojego dziecka taki problem to nie problem, bo od lat popycham ją w stronę samodzielności, graniczącej z moją wygodą, o ile ten demon rósł w mojej macierzyńskiej podświadomości, o tyle absurdem jest fakt, że przed rozpoczęciem roku szkolnego, przed wpuszczeniem do szkoły, na dziedzińcu ramię w ramię stało ponad 200 osób.

To nic, że mogłam w weekend iść na imprezę, gdzie kilkaset osób ocierało się o siebie w tańcu na parkiecie. To nic, że mogę iść do restauracji czy galerii handlowej bez totalnej kontroli. I żadnym argumentem jest dla mnie „mój własny wybór, moja odpowiedzialność”. Nie w momencie, kiedy jedna szkoła pozwala na obecność rodzica przy dziecku, a druga nie. Nie w momencie, kiedy mieszkam z dzieckiem pod jednym dachem, ściskam je pod szkołą, a później muszę je puścić samo, bo mogę stanowić zagrożenie dla innych, jeśli jestem „zarażona”. Nie w momencie, kiedy 5 minut wcześniej stałam pod szkołą w grupie kilkudziesięciu rodziców i dzieci.

A kiedy już przełknęliśmy gorycz dziecięcych wspomnień, kiedy podpisaliśmy wszystkie zeszyty, zatemperowaliśmy ołówki i zapakowaliśmy śniadaniówkę, ktoś postanowił kopnąć nas w dupę z półobrotu. Bo oto drugiego dnia szkoły, a w zasadzie pierwszego, okazało się że system kuleje też na drugą nogę. Dziesięć minut przed rozpoczęciem lekcji, przed szkołą zebrało się kilkuset uczniów. Szkoła jest otwierana o 7.50, co ma być związane z zarządzeniem koronawirusowym. Rozumiecie paradoks? Otwierają później szkołę, żeby walczyć z koroną, zbierając na dziedzińcu tłum uczniów. I abstrahując od tego, czy wierzycie w COVID-a, czy jesteście zwolennikami teorii spiskowych, czy wyznawcami Jednookiego Potwora Spaghetti, wprowadzane w większości szkół zarządzenia to ABSURD.

Pomijając fakt, że do szkół nie są wpuszczani rodzice, a z jednego wejścia korzystają zarówno klasy 1-3, jak i 4-8.I teraz wyobraźcie sobie starcie dwudziesto pięcio – kilogramowego dziecka, metr dwadzieścia, z prawie dwumetrowym chłopakiem z ósmej klasy. Pierwszy dzień szkoły wyglądał jak walka Dawida z Goliatem. Małe dzieci już na starcie poległy w walce o przetrwanie na szkolnym korytarzu. Były zadeptywane, popychane, pochłaniane przez tłum starszych kolegów i koleżanek. A po środku tego chaosu stała porządkowa i wołała do siebie pierwszaków, którzy kręcili się w kółko i szukali pocieszającego wzroku rodziców.

Na szczęście popołudniu koronawirusa już nie było i do szkoły można było wejść normalnie.Urlop wziął. Albo poszedł do innej szkoły.I absolutnie, nie winię tutaj szkoły za kompletną dezorganizację. Nie winię za niewiedzę i niewystarczającą opiekę. Jakąkolwiek podjęliby decyzję – ona będzie zła. Dla jednych albo dla drugich. Jedni oskarżą placówki za niedostateczną opiekę, inni za nadmierny przesadyzm. Jedni mają w dupie obostrzenia i kłócą się z systemem, nie wyrażając zgody na mierzenie temperatury i dezynfekcję rąk dziecka, inni nie chcą puszczać pociech do szkoły bojąc się o kontakt z niepokornymi.

Zasady zmieniają się kilkakrotnie w ciągu dnia. Rano nie trzeba nosić maseczek w szkołach, kilka godzin później jest zakaz poruszania się w częściach wspólnych bez osłony ust i nosa.Szczerze? Nie chciałabym być pośrodku tego wszystkiego. Nie chciałabym być na miejscu dyrektorów i pracowników edukacji. Pod koniec wakacji żałowałam, że nie załatwiłam mojemu dziecku odroczenia, żeby przeczekać cały ten cyrk i absurd. Bo cierpią na tym dzieci, nikt więcej. Dzieci, dla których te pierwsze dni są decydujące. Które pokazując, że najważniejsza instytucja w ich kilkuletnim życiu jest zdezorganizowana i niekompetentna.

Mam dość, jestem zmęczona i wkurwiona całym tym gównem, które dzieje się na świecie i robieniem dobrej miny do złej gry przy dziecku, kiedy pęka mi serce.

Ot, co.

Photo by Feliphe Schiarollion Unsplash